Strange Darling

Filmmaker JT Mollner zet de kijker vakkundig op het verkeerde been in deze abstracte nachtmerrie over de lotgevallen van een seriemoordenaar. Let op: spoilers.

Een blonde vrouw rent door een bos, terwijl het melancholische ‘Love Hurts’ van rockband Nazareth weerklinkt. Ze lijkt ergens voor te vluchten. Haar linkeroor bloedt hevig.

Filmmaker JT Mollner (Outlaws and Angels, 2016) vat de vrouw in close-up en zet het beeld stil. Net zoals François Truffaut in 1959 deed in de slotscène van Les quatre cents coups, met de prangende ogen van de piepjonge Jean-Pierre Léaud die de kijker aanstaarden en misschien wel medeplichtig maakten. Dat shot zou je onder meer kunnen omschrijven als een toonbeeld van jeugdige onschuld, net zoals de close-up van de blondine in Strange Darling.

Nog voor de bovengenoemde openingsscène verschijnt in beeld dat Strange Darling draait om “een van de meest unieke, indringende” moordpartijen uit de Amerikaanse geschiedenis, die tussen 2018 en 2020 plaatsvond van de Amerikaanse staat Colorado tot het noordwestelijker gelegen Oregon. Met die informatie zou je kunnen concluderen dat de blondine een slachtoffer is van de seriemoordenaar. Even verderop in de film wordt ze in haar rode autootje achternagezeten door een truck met daarin een witte man met een eigenzinnige bril – een referentie naar het montuur waar Jeffrey Dahmer om bekendstaat – en een houthakkersjas. Zou hij dan de antagonist zijn? Houthakkers gebruiken kettingzagen, en de kettingzaag is het favoriete instrument van Leatherface uit The Texas Chain Saw Massacre (1974).

Maar kijk en luister nog eens goed: de vrouw draagt een rood shirt. Ze rijdt in een rode auto. De songtekst van ‘Love Hurts’ draait om “littekens en wonden”. Gaandeweg de film blijkt zij de dader, een soort spreekwoordelijke incarnatie van de duivel. Willa Fitzgerald speelt haar, The Lady. Ze doet dat uitstekend, moeiteloos vertolkt ze dader en slachtoffer. Zij zet als exponent van Mollner de kijker voortdurend op het verkeerde been.

Wat meehelpt is dat de filmmaker de plot heeft opgeknipt à la Pulp Fiction (1994). De film bestaat uit zes hoofdstukken die Mollner vakkundig door elkaar heeft gehusseld. Zo is verderop in de film – maar eerder in de plot – te zien hoe The Lady en de man die haar achternazit (Kyle Gallner speelt The Demon) seks hebben. Tijdens de vrijpartij veinst Fitzgeralds personage dat The Demon haar pijn doet. Ook dat blijkt toneelspel. Je zou Strange Darling in die zin kunnen beschouwen als een metafilm. Als een film die draait om films over seriemoordenaars en om acteren an sich.

Mollner wijdt opzettelijk niet uit. De film duurt negentig minuten. Het scenario is loeistrak en kent geen onnodige wendingen. De mise-en-scène (acteur Giovanni Ribisi maakt zijn debuut als cinematograaf) is kleurrijk en trefzeker. Het resultaat is een sterke abstracte nachtmerrie.