Soof 2

De oer-Hollandse blonde keukenprinses is terug, in een film die het vooral van dialogen en samenspel moet hebben.

Op zichzelf is het verschijnen van Soof 2 goed nieuws: komedies met een vrouw in de hoofdrol zijn nog altijd dun gezaaid en Soof, gebaseerd op de Volkskrant-columns van Sylvia Witteman, is een oer-Hollandse creatie. Een blonde babe met een warm kloppend moederhart, onhandig, spontaan en een ster in de keuken: zo ziet de Nederlandse vrouw zichzelf graag.
Voor het vervolg tekenden de twee acteurs die de eerste film (2013) dankzij hun onderlinge vonken naar een hoger plan tilden: Lies Visschedijk, zo goed in ‘gewoon’ zijn voor de camera, en Fedja van Huêt, die van elk stereotype een vent van vlees en bloed weet te maken. In Soof 2 mag Van Huêt aan de haal met een midlifecrisis, met hilarisch resultaat. Zijn personage Kasper onderwerpt zich fanatiek aan de clichés die bij de plotselinge lokroep van een tweede jeugd horen — nieuw huis, nieuwe fiets, jonge vriendin, geschoren ballen (!) — tot hij letterlijk niet meer kan zitten van ongemak.
Soof zelf, al in de eerste minuten verlaten, blijft curieus genoeg een beetje achter. Misschien wreekt het zich hier dat Wittemans autobiografische columns voor deel 2 moesten worden losgelaten — de schrijfster is zelf niet gescheiden — en scenariste Marjolein Beumer de ernstiger verhaallijn zelf nader in moest vullen.
Het idee is dat de scheiding Soof zo overvalt dat het maanden duurt voor het verdriet erover tot haar doordringt. Dat kan, maar wat we te zien krijgen is een soort volwassen kind dat ratelt tegen de gasten in haar restaurant, als een sloof met de kinderen op en neer naar ‘pappa’ fietst (de hysterische slagregens verdienen een aparte vermelding) en belastingaanslagen ongelezen in een pan propt. Als ze zich dan eindelijk aan haar administratie zet, morst ze er wijn overheen en moet Kasper de boel ‘door een programmaatje halen’ om te concluderen dat haar restaurant failliet is.
Hoe geloofwaardig is het dat een vrouw anno 2016 zo bleu door het leven gaat dat ze door haar ex-man, haar moeder (Anneke Blok, die te pas en te onpas opduikt als treiterkop en steunpilaar), haar personeel en haar puberkinderen de weg moet worden gewezen? Zelfs Visschedijk weet niet alle passieve pech-momenten boeiend te maken; Soof 2 krijgt pas vaart als haar hart mag kloppen, als ze iets voelt of doet in plaats van alleen te incasseren of anderen van dienst te zijn.
Verleider Bauke (Achmed Akkabi) doet Soofs (kook-)lust weer ontwaken; bij het weerzien met oud-minnaar Jim (Dan Karaty) voert ze spontaan een playback-act met vergeten groenten op; glutenvrij kreng Anna (Birgit Schuurman) geeft haar haar ambitie terug door te dreigen het restaurant te willen overnemen. Een ontroerende love interest is er ook nog: Daan Schuurmans, verrassend lief en stuntelig als dierenarts Thomas.
Alle bijrollen worden geestig en inventief vertolkt, en Visschedijk sprankelt met haar tegenspelers. Als ensemblefilm over een steeds happier divorce is Soof 2 dus heel geslaagd; als karakterschets zwalkt de film een beetje. Een tv-serie is in de maak, dus het kan nog goedkomen.

Sandra Heerma van Voss