Sonja: The White Swan
Waar is het vuurwerk?
De decors en kostuums van Sonja: The White Swan zijn prachtig. Maar Hollywoodster en kunstschaatslegende Sonja Henie verdient een sterkere verfilming van haar leven.
Als je oude opnames bekijkt van de echte Noorse kunstschaatser Sonja Henie valt je mond open. Ze beweegt over het ijs als een ballerina on steroids. De punten van haar schaatsen gebruikt ze als spitzen en haar pirouettes draait ze als een bromtol. Ze was elf jaar toen ze voor het eerst meedeed aan de Olympische Winterspelen en daarna won ze drie keer op rij olympisch goud in 1928, 1932 en 1936. Tien jaar lang was zij wereldkampioen. Geen wonder dat iedereen haar shows wilde zien. En het verklaart ook haar ongelooflijke succes in Hollywood.
Regisseur Anne Sewitsky had goud in handen. Het zijn de jaren dertig, Hollywoods Gouden Tijdperk: bontjes, diamanten, oldtimers. De film pakt uit. De villa met zwembad en de enorme schaatsshows verraden een flink budget. Champagne, wilde feesten, avondjurken. In de rest van de Verenigde Staten smeulde de Grote Depressie na, maar bij Henie kan het geld niet op. Zij is een zakenvrouw en wordt binnen mum van tijd de bestbetaalde actrice van Hollywood.
Maar dan vliegt Sewitsky uit de bocht. Van de ijsshows zien we korte impressies. Aan Henies relaties met de nazi’s, inclusief Hitler en Goebbels, wordt slechts oppervlakkig gerefereerd. Sonja: The White Swan vervalt dan in clichématige seksschandalen en alcohol. De regisseur vliegt achteloos over Henies gevoelswereld heen. In 1936 arriveert ze vers in Amerika en wordt ze geportretteerd als een koket jong ding dat opportunistisch haar succes bij elkaar bluft. Wanneer haar carrière bergafwaarts gaat, wordt Henie in Sewitsky’s handen zuur, krenterig en koppig.
Actrice Ine Marie Wilmann speelt het schaatsicoon. Ze beweegt zich elegant over het ijs en de trucs zijn bekwaam gedaan (ongetwijfeld door een stand-in). Maar de kers op de taart ontbreekt. Waar is het vuurwerk? Een ongelukkige elektronische soundtrack probeert dit te verbloemen met een dreunende bas en gierende synthesizers. Met tegenovergesteld resultaat. De muziek maakt de slowmotionbeelden kitscherig en krachteloos. Het getuigt van weinig vertrouwen in het onderwerp.
Het veelbewogen leven van de topatlete biedt zat aanknopingspunten. Trainingen alleen al zijn boeiend om naar te kijken, bewijzen talloze films over sporters. Kijk naar de wrange schaatsfilm I, Tonya (Craig Gillespie, 2017) met Margot Robbie als de kunstschaatser Tonya Harding. Of Natalie Portman als danseres in Black Swan (Darren Aronofsky, 2010). De actrice trainde maandenlang om voor een professionele zwarte zwaan door te kunnen gaan en met behulp van slimme montage maakte ze dat meer dan waar. Zij wás de prima ballerina van Tsjaikovski’s Zwanenmeer. Sonja Henies bijnaam was de Witte Zwaan. Haar was een betere film gegund.