Sinners

Het Hollywood-krediet dat Ryan Coogler met zijn twee Black Panther-successen opbouwde, verzilvert hij met deze van de blues doordrenkte southern gothic.

“De blues is ons niet opgedrongen, zoals het christendom – we brachten het zelf mee.” Dat drukt bluesmuzikant Delta Slim de jonge Sammie Moore op het hart, die zijn eerste stappen op het muzikale pad zet in het Mississippi van de jaren dertig.

Het is een pad dat hem wellicht ooit naar een kruispunt zal voeren voor zo’n befaamde deal met de duivel. Dat is in ieder geval de angst van Sammie’s vader, een predikant. “Als je blijft dansen met de duivel, komt die op een gegeven moment met je mee naar huis”, maant hij zijn zoon. Maar die trekt liever met zijn oudere neven de wereld in.

Deze Smoke en Stack zijn net terug van een paar jaar in Chicago, waar ze zich naar verluidt ophielden met types als Al Capone. Nu openen ze hun eigen juke joint, met drank, eten en een flinke dosis bluesmuziek. “We dealen liever met de duivel die we kennen”, verklaart Stack hun terugkeer. Maar op de uitbundige openingsavond van hun danshol is het niet de duivel, maar een andere bovennatuurlijke kracht die zich aandient. De southern slice of life die Sinners het eerste uur serveert, slaat daar om naar southern gothic en vervolgens naar volbloed horror.

Voor Coogler is Sinners, zo benadrukte hij in interviews, het eerste verhaal dat geheel van hemzelf komt. Debuut Fruitvale Station (2013) was gebaseerd op ware gebeurtenissen, daarna volgden drie films in franchise-speeltuinen: de Rocky-deboot Creed (2015) en twee Black Panther-films voor Marvel (2018 en 2022). Telkens wist Coogler zich dat materiaal overtuigend eigen te maken, maar met Sinners kan hij pas écht los.

Opnieuw geeft hij daarbij ruim baan aan acteur Michael B. Jordan, die in al zijn films te zien was en hier zelfs een dubbelrol mag spelen als de ‘Smokestack Twins’. Vanaf het eerste lang aangehouden shot waarin die twee naast elkaar staan en de ene broer de andere een sigaret aangeeft, is die dubbeling volledig overtuigend. Door naadloze techniek en slimme kleurcodering, maar vooral door Jordans spel. De joviale Smoke en de hardvochtiger Stack zijn altijd in één oogopslag te herkennen, ook in de zelfdzame gevallen dat ze visueel niet van elkaar te onderscheiden zijn.

Ondertussen is debutant Miles Caton – zo groen dat er zelfs nog geen Wikipedia-pagina aan hem gewijd is – als hun neefje Sammie het hart van het verhaal én de grote ontdekking van de film. Als hij de blues zingt gebeurt er écht iets, de overdonderde reacties van de personages op zijn zangstem zullen ook in de filmzaal opborrelen.

Sowieso is de muziek de grootste ster in Sinners. Vrijwel continu klinkt die, of dat nou de score van Cooglers vaste componst Ludwig Göransson is of de vele nummers die door de personages gespeeld worden. Göransson en Coogler gebruiken de blues als springplank naar de Zwarte muziek die eraan voorafging en die erop volgde. Het leidt tot een extatische dansscène centraal in de film waarin al die lijnen in één overweldigende choreografie samenkomen – een moment van ultieme bevrijding voor personages en publiek, voordat de hel losbarst.

Het werkt omdat Coogler overtuigende parallellen trekt tussen de blues en de Zwarte Amerikaanse ervaring. Met één uitzondering, opnieuw geobserveerd door Delta Slim: “Witte mensen hier houden best van de blues. Ze hebben alleen een hekel aan de mensen die het maken.”