See How They Run

Speurdersduo om van te smullen

See How They Run. Foto: Parisa Taghizadeh

Dankzij een fijne cast en lekker tempo vlieg je zo door het moordmysterie van komedie See How They Run, dat het werk van Agatha Christie zowel op een schild hijst als op de hak neemt.

Londen, 1953. We openen op West End, the place to be voor iedereen geïnteresseerd in toneel. In theater Ambassadors wordt voor de vierhonderdste keer The Mousetrap opgevoerd, een whodunit van Agatha Christie. “Het is zo’n typisch detectivestuk”, klaagt de Amerikaanse regisseur Leo Köpernick (Adrian Brody) in voice-over. Hij is in Londen om een filmversie voor te bereiden: “Als je er één gezien hebt, heb je ze allemaal gezien. Iemand wordt vermoord, de verdachten worden bij elkaar gebracht en dan de oplossing! Niets spannends aan.”

Niet veel later ligt de regisseur levenloos in het decor van het theaterstuk en verandert See How They Run zelf in zo’n whodunit. Wie het gedaan kan hebben? Misschien de gevoelige scenarist Mervyn (David Oyelowo), van wie Köpernick het einde herschreef. Of producent John Woolf (Reece Shearsmith), met wie de filmmaker in de clinch ligt. Of hoofdrolspeler Richard Attenborough (Harris Dickenson), met wie hij kort voor zijn dood op de vuist ging. Of toch theatereigenaar Petula Spencer (Ruth Wilson), die er belang bij heeft dat er geen film komt.

Verwacht geen echte verrassingen in dit speelfilmdebuut van televisieregisseur Tom George en komedieschrijver Mark Chappell. Met See How They Run laten de twee Britten vooral zien hoe je vakkundig de kijker verleidt: de aankleding is mooi, de cast fijn en het tempo hoog. Vooral rechercheur Stoppard (een mompelende Sam Rockwell in oversized jas) en z’n toegewezen assistent, agent Stalker (een spitse Saoirse Ronan met blocnote) zijn een duo om van te smullen, dat kibbelend en klunzend de puzzelstukjes in elkaar legt.

Dat See How They Run misschien wat te veel leunt op recente succesnummers als Rian Johnsons Knives Out (2019) en Kenneth Branaghs Murder on the Orient Express (2017), is de makers snel vergeven. Dat ze niet alleen knipogen naar het werk van Agatha Christie (“Misschien hebben ze het wel allemaal tegelijk gedaan”, dagdroomt Stalker), maar de thrillerauteur daadwerkelijk opvoeren als personage, is misschien wat te veel van het goede. En er is natuurlijk een twist die het hele verhaal op z’n kop zet en tegelijk oh zo vertrouwd aanvoelt – maar verklap dat geheim alsjeblieft niet.