Roald Dahl’s The Witches

Het is een gewaagde onderneming een nieuwe versie te maken van literaire en filmklassieker The Witches. En hoewel Robert Zemeckis’ remake allesbehalve vlekkeloos is, valt er voor zijn interpretatie best iets te zeggen.

Roald Dahl, schrijver van The Witches, was in 1990 allesbehalve aangenaam verrast met de verfilming van zijn boek door Nicolas Roeg, met een angstaanjagende Anjelica Huston in een hoofdrol. Hij noemde de film ‘utterly appaling’. Het zou interessant zijn geweest te zien hoe de kort daarop overleden auteur zou hebben gereageerd op Robert Zemeckis’ nieuwe bewerking.

Het eerste deel van de film kijkt heerlijk weg: Zemeckis laat het verhaal zich afspelen in het uiterst conservatieve Alabama in een tijd waarin segregatie officieel afgeschaft was, maar in het zuiden van de VS nog welig tierde. Verrassend en verfrissend genoeg speelt het onderwerp in de film geen enkele rol. De Afro-Amerikaanse hoofdpersonen bewegen zich op volstrekt vanzelfsprekende manier en zonder enig spoor van racisme door de samenleving. Als je dan toch een eigen wereld kunt creëren, waarom dan niet een waarin discriminatie niet bestaat!

We zien de jonge Hero Boy (leuke rol van Jahzir Bruno) wees worden en onder de vleugels komen van zijn grootmoeder (Octavia Spencer), een heksenjager in ruste. De manier waarop ze omgaat met de getraumatiseerde jongen is overtuigend en ontroerend – met als hoogtepunt haar poging hem te ontdooien door te dansen en zingen op ‘Reach Out I’ll Be There’ van The Four Tops.

Maar na een lichtvoetig begin, waarin muziek, production design en scenario elkaar mooi aanvullen en versterken, gaat de film in overdrive: de heksen, geleid door een schmierende Anne Hathaway als hoofd-kol, zijn ook in hun mensenrol onaangenaam – wat de transformatie weinig spectaculair of angstaanjagend maakt. Hathaway’s accent had trouwens niet echt gehoeven – de soort van Oost-Europese tongval is wel heel stereotiep en bijna beledigend. De actiescènes ontberen de spanning die Nicolas Roeg wel wist te bewerkstelligen – Zemeckis spint de dreiging te weinig uit om indruk te maken en laat het verhaal te gemakkelijk afrollen. Daarmee is de film wel een stuk familievriendelijker dan de eerdere versie.

The Witches kent veel onderhoudende momenten. De superheks heeft aardig wat special effects in petto – zoals haar openscheurende muil en verlengbare armen (in een scène die doet denken aan het heel veel huiveringwekkender Coraline van Henry Selick uit 2009). En er zijn geestige, Ratatouille-achtige taferelen in de keuken van het hotel. Maar het einde is teleurstellend moralistisch en voelt opgelegd – daar was ruimte geweest voor wat scherpe comic relief, iets wat de voice-over van Chris Rock (als de volwassen Hero Boy) ook doet verwachten. Verwachting is de moeder van alle teleurstelling en dat is ook de reden dat de film door de internationale pers behoorlijk werd neergesabeld – met Zemeckis aan het roer en Guillermo del Toro aan boord als producent en coscenarist had dit toch spectaculair moeten worden. Maar voor wie zich met de kinderen op de bank even wil onderdompelen in een fantasiewereld is The Witches een aardige optie.