Rialto

Een man in crisis is geen nieuw onderwerp voor een film, maar een vrije val zoals in het in Dublin spelende Rialto komen we niet vaak tegen. Je kunt ook overdrijven met een opeenstapeling van ellende maar de acteurs maken de film deze moeite waard.

De 46-jarige Colm lijkt zijn leven aardig op orde te hebben. Hij is getrouwd met een zorgzame vrouw, heeft twee tienerkinderen en werkt al dertig jaar bij een containerbedrijf in de haven van Dublin. Geen spectaculair maar een rustig, kabbelend leven. Dat schijn bedriegt, wordt meteen in het begin van Rialto (vernoemd naar een wijk Dublin) duidelijk als Colm een betaalde neukafspraak heeft met een jonge knul. Het is de eerste keer dat hij zoiets doet, zegt hij. Waarom hij het doet, is gissen, maar er is meer aan de hand dan toegeven aan lang onderdrukte gevoelens. Zo triviaal is het op een toneelstuk gebaseerde Rialto niet.

Colms geheime ontmoeting oogt eerder als een reactie op de zich plotseling opstapelende druk in zijn leven. Als een hopeloze ontsnappingspoging. Colms moeder rekent op zijn steun na het overlijden van zijn vader. Die was een tirannieke alcoholist en na zijn dood lijkt Colm zich af te vragen wat voor vader hij zelf voor zijn twee kinderen is. Zijn afwezige blik thuis en de vechtrelatie met zijn zoon (‘luie lamstraal’) suggereren dat er iets niet goed is gegaan in het gezin. Als hij door een fusie van zijn bedrijf als overtollige manager de laan wordt uitgestuurd, duwt dat hem naar de rand van de afgrond. Pijnlijk voelbaar is dat hij zichzelf als een mislukking ziet. Begrip en affectie zoekt hij niet thuis, maar bij de betaalde-seksjongen, met wie hij, juist doordat zij vreemden zijn, een vertrouwelijke band krijgt. Doordat Colm thuis zwijgt over wat er met hem aan de hand is – hij kiest voor een vlucht in alcohol – moet het wel tot een uitbarsting komen.

Regisseur Peter Mackie Burns voerde eerder in het intrigerende Daphne een dertiger op die uit angst voor kwetsbaarheid in de liefde afstandelijk bleef. Met Rialto levert hij weer een intrigerende karakterstudie af. Dat de film minder verrast dan Daphne ligt niet aan de uitstekende acteurs, maar aan het onderwerp. Want Rialto is bepaald niet de eerste film over een man in een diepe crisis. We kunnen wel ongeveer raden hoe zo’n film verloopt, al komt het uit de lucht vallende hoopvolle einde van Rialto nogal ongeloofwaardig over. Het drama was verrassender geweest als het vanuit het perspectief van Colms vrouw en kinderen naar Colms crisis had gekeken. Hoe voelt het om je man of je vader te zien veranderen in een zwijgend, verward raadsel? Graag die film over grenzeloze machteloosheid.