Return to Seoul

De wispelturigheid van de Franse twintiger Freddie, die met frisse tegenzin op zoek gaat naar haar roots in Zuid-Korea, maakt Return to Seoul onweerstaanbaar onvoorspelbaar.

‘Volgzaam en vreugdevol’ is de letterlijke betekenis van de Koreaanse naam die op haar geboorteakte staat. Het is een van de verrassingen die Freddie, voluit Frederique, wachten wanneer zij als twintiger voor het eerst Zuid-Korea bezoekt, het land waaruit ze als baby door een Frans echtpaar werd geadopteerd.

‘Volgzaam’ en ‘vreugdevol’ zijn bepaald géén treffende beschrijvingen voor Freddie, hoofdpersonage in Return to Seoul, de terecht gevierde tweede speelfilm van de Cambodjaans-Franse regisseur Davy Chou. Eerder het tegenovergestelde: Freddie is eigengereid en benadert de wereld met een soort horkerigheid die haar ook weer innemend maakt. Het maakt haar prettig onvoorspelbaar, ook voor de kijker van Return to Seoul, een verhaal over migratie en identiteit dat meerdere jaren beslaat en net als Freddie zelden precies doet wat je verwacht.

Dat Freddie twee officiële namen heeft, maar die in het dagelijks leven geen van beide gebruikt, is een subtiel teken van haar worsteling met haar identiteit. Een worsteling die ze diep wegstopt, vooral voor zichzelf. Ze is een expert in de ontwijkende manoeuvre, gaat elk echt gesprek uit de weg. Dat ze naar Korea kwam, heeft niets te maken met een onderzoek naar haar afkomst, vertelt ze wie het maar horen wil; het is gewoon een reis. En haar biologische ouders gaat ze al helemáál niet opzoeken.

Toch wel, natuurlijk – ze zoekt een moeder, maar vindt een vader. Zo zal ze vaker in de film niet precies vinden wat ze zoekt, maar misschien wel wat ze nodig heeft. Het komt tot leven in de ingetogen hoofdrol van Ji-min Park, een Koreaans-Franse beeldend kunstenaar die niet eerder acteerde.

Chou putte voor de film uit zijn eigen leven – hij werd in Frankrijk geboren als kind van Cambodjaanse ouders. Maar hij baseerde Return to Seoul ook op de levensloop van een goede vriendin – sommige scènes stammen direct uit haar leven. Het geeft Return to Seoul de prettige onvoorspelbaarheid van een echt geleefd leven, terwijl Chou de teugels thematisch en visueel juist bewonderenswaardig strak houdt.

Zo is ook een ogenschijnlijk zijdelingse referentie naar à-vuespel – waarbij muzikanten direct van het blad spelen, zonder de muziek eerder gezien of geoefend te hebben – thematisch zeer rijk. Freddie improviseert haar weg door het leven, maar pas als ze de bladmuziek helemaal loslaat – dus: alles wat van haar wordt verwacht, ook door ons als kijkers – kan het echt wat worden. Freddie vindt zichzelf herhaaldelijk opnieuw uit en herdefinieert daarmee ook steeds haar band met haar geboorteland.