Promare

Oogbal-splijtende chaos of abstract kunstwerk? De zoveelste mecha mash-up of een onnavolgbaar actiemeesterwerk? Dit uitzinnige anime spektakel uit de stal van de excentrieke Studio Trigger is alles in één. Niet voor tere ogen en oren, maar smullen voor de avontuurlijke kijker.

De zoveelste sciencefiction anime actiefilm. Een mierzoete suikerbal in postapocalyptische setting. Een pop-arty uitputtingsslag. Een avantgardistisch feest van een film. De Japanse animatiefilm Promare van Hiroyuki Imaishi is het allemaal.

Een verrukkelijke stroom van onrealistische, abstracte en grafische illustraties is de oogverblindende verpakking voor een verhaal dat er eigenlijk niet toe doet. De mensheid heeft ternauwernood de strijd gewonnen van de burnish, mensen die spontaan ontbranden en als levende vlammenwerpers de wereld in lichterlaaie zetten. We maken kennis met Burning Rescue: brandweermannen met superkrachten en gadgets. Ze komen in actie als er een brand is aangestoken door ‘mad burnish’, zelfontbrandende activisten die alles in de hens willen zetten. Dan verschijnen ook nog de militairen van de Freeze Force, macho’s die het niet zo nauw nemen met mensenrechten, vooral niet van mensen die lijden aan het vuur-virus. Het is aan de helden van Burning Rescue om te beslissen wie de echte terroristen zijn.

Wat volgt is zowel kinderlijk eenvoudig en cliché (robots tegen robots, goed tegen slecht, ijs tegen vuur) als complex en origineel (het vuur blijkt een intelligente levensvorm uit een andere dimensie). In moordend tempo dendert de actie door. IJsmitrailleurs schieten ultimate freeze bullets naar vlammen die terugslaan als groen-roze draken. De schurken brullen en de helden kletsen, terwijl een constante geluidsmuur van vrolijke pianodeuntjes, heavy gitaarsolo’s en zoete J-pop op je inbeukt.

Nee, Promare (in Japan voluit Promare: Poromea) is niet voor tere zieltjes. Maar wat een visueel spektakel, wat een inventiviteit. Min of meer realistische decors veranderen in abstracte lichtwerelden. Zachte pasteltinten botsen op harde neonkleuren. Geen realisme, geen levensechte lichtinval en geen authentieke texturen maar dikke lijnen, harde contrasten en grote kleurvlakken. Een unieke grafische stijl, die soms doet denken aan de combinatie van 2D en 3D van het recente Spider-Man: Into the Spiderverse. Maar dan geboren in de de kille, gladde en lege wereld van de originele Tron uit de jaren tachtig en gevoed met bergen speed en paddo’s.

Er valt ook nog veel te lachen. Zo kan de held zijn mecha (vliegende vechtrobot met menselijke piloot) niet besturen omdat deze te lelijk ontworpen is. Deze toverbal van een film is afkomstig uit de unieke breinen bij Studio Trigger, zo’n tien jaar geleden opgericht door Hiroyuki Imaishi en Masahiko Ōtsuka. Ze maakten tot nu toe vooral korte films en (web)series (ga zien: het absurde Inferno Cop op YouTube); dit is hun eerste speelfilm. Hopelijk volgen er nog veel meer.