Prisoners of the Ghostland
Nicolas Cage met een bommelding op zijn broek
Als iemand de waanzin van Nicolas Cage kan overtreffen, dan is het de Japanse regisseur Sion Sono. In een onverwachte, maar op de een of andere manier ook totaal vanzelfsprekende samenwerking banjert het duo door post-apocalyptisch Japan.
Er valt veel voor te zeggen om regisseurs de vrije hand te geven, maar in het geval van Prisoners of the Ghostland was iets meer terughoudendheid wellicht op zijn plek geweest. Vooral omdat constant op een intensiteit van 130 procent draaien voor een zekere metaalmoeheid in het fundament van een film zorgt.
Maar wie kan Sion Sono, de baldadige Japanse regisseur van absurde parels als Love Exposure (2008), Themis (2011) en Tokyo Tribe (2014), het nou kwalijk nemen dat hij te veel in zijn films stopt? Te veel van alles is simpelweg zijn modus operandi (zie ook TAG en zijn vorige Netflix-productie The Forest of Love), dus kijken naar Prisoners of the Ghostland vereist dat je je daarbij neerlegt.
In die zin is de keuze voor Nicolas Cage als hoofdrolspeler geïnspireerd: de fans van de acteur hebben inmiddels een flinke tolerantie opgebouwd voor klungelige cult, het type film waar Sono in grossiert. In dit geval: Mad Max in de blender met spaghettiwesterns en yakuza-pastiche.
Cage’s personage krijgt op de aftiteling enkel de benaming ‘hero’, en de rol van een bankovervaller in een postapocalyptisch Japan is de acteur op het lijf geschreven. Hij mag weer lekker los tijdens zijn zoektocht naar Bernice (Sofia Boutella), die ontsnapte uit het geisha-bordeel van lokale machthebber Governor (Bill Moseley, ook heerlijk schmierend). Als de held Bernice niet op weet te sporen, kost hem dat al zijn ledematen – inclusief balzak – die stuk voor stuk van zijn lichaam zullen worden gescheiden door micro-explosieven die vastzitten aan een zwartleren pak. In datzelfde pak zitten ook ‘neuro-impulssensoren’ ingebouwd die de explosieven laten afgaan wanneer Cage Bernice iets dreigt aan te doen. Uiteraard heeft hij de neiging om dat toch te doen. Laten we het erop houden dat zijn testikels niet ongeschonden uit deze aparte roadmovie komen.
Zoals zo vaak bij Sono zit de grootste kracht van de film in de details: kleine visuele grapjes, het bijzondere setdesign, onverwachte momenten zoals de scène waarin alle personages op beeld zomaar een lied beginnen te scanderen. Sono’s films werken beter op een micro- dan op macroniveau. Het interessantste spel zit in de marges van de film. Juist wanneer Cage de plot niet vooruit hoeft te stuwen en zich simpelweg mag vermaken in geïmproviseerde momenten komt Prisoners of the Ghostland tot leven. Die momenten worden aaneen geregen met een halfgare cultfilm, die constant dreigt op de zenuwen te gaan werken, ware het niet dat Cage en Sono zo’n zichtbaar plezier hebben in hun surreële droomsamenwerking.
Prisoners of the Ghostland verschijnt 30 maart op dvd en blu-ray (distributie: Remain in Light).
