TAG

Onder het mom van sociaal commentaar stort de Japanse cultregisseur Sion Sono een bak gore over dromerig-mooie meisjes in een vermakelijke maar ook wat huichelachtige pulpfilm.

Wat zegt het over de status van de Japanse cinema dat dichter, seks- en geweldsfetisjist en allround enfant terrible Sion Sono is uitgegroeid tot een van Japans bekendste filmmakers? De cultregisseur lijkt de positie te hebben overgenomen van die andere veelfilmer, Takashi Miike, met wie hij niet alleen een masochistisch arbeidsethos deelt, maar ook een voorliefde voor ultrageweld en zwarte humor.

Sinds Suicide Club (2001) is zijn alle kanten op schietende werk op talloze filmfestivals te zien geweest — inclusief een hiphopmusical en een serial-killer-thriller in een dierenwinkel. In Japan worden niet al zijn films goed gewaardeerd; ooit noemde hij zijn meer serieuze filmmakende landgenoten “werkzaam in het genre genaamd Cannes”.

In TAG (als in tikkertje) wordt de lieftallige scholiere Mitsuko achtervolgd door een onzichtbaar kwaad, dat als een Evil Dead door de bossen ruist. In de onwaarschijnlijk brute opening snijdt die kwade wind als een horizontale guillotine een bus vol scholieren dwars door midden. Met bloedspetters op haar witte bh is Mitsuko de enige overlevende. Dan begint een surrealistische survivaltocht door verschillende scènes, werelden en realiteiten waarbij zij en haar vriendinnen constant worden achtervolgd door het kwaad. Alsof dat al niet lastig genoeg is, verandert ze tussendoor ook nog van identiteit: Mitsuko wordt gespeeld door drie verschillende actrices.  Ook wij happen naar adem. Tijdens dromerige luchtopnames over bergen en bomen komen we even tot rust. Tot een krokodil uit het water springt en een scholiere in haar kruis bijt.

Waar gaat dit over? Sion Sono flirt opzichtig met feminisme. Zo zijn aanvankelijk alle personages vrouw en de eerste man die in beeld komt heeft een monsterlijke varkenskop. Men are pigs: duidelijk. Maar: waarom dan al die shots van damesondergoed? Zelfs de wind kan het niet laten de korte schooljurkjes omhoog te blazen en toevallig staan Sono en zijn camera dan net lekker laag. Trouwens, gluren naar meisjesslipjes is een populaire Japanse traditie in manga en anime (fanservice is de officiële term). En was ook zo’n beetje hoofdonderwerp van Love Exposure, Sono’s vier uur durende magnum opus. Dit is pro-feminist action fantasy, roept kwaliteitsdistributeur Eureka verheugd. Ja, zo ken ik er nog wel een paar. TAG is pro-vrouw zoals Death Wish anti-geweld is.