POSSIBLE LOVES

Het Braziliaanse, soap-achtige Possible loves handelt om de vraag wat één kleine gebeurtenis voor fundamentele invloed kan hebben op ons leven.

Predestinatie en toeval zijn twee onderwerpen waarover iedereen van tijd tot tijd wel eens mijmert. Welke invloed kunnen schijnbaar kleine incidenten op de loop van je leven hebben, en is er een hogere macht die bepaalt welke personen een rode draad spelen in je bestaan? Of welke wending zou je leven genomen hebben als je toevalligerwijs niet op moment A figuur B op locatie C had getroffen?
Deze huis-tuin-en-keuken-filosofie vormt het uitgangspunt van het Braziliaanse Possible loves. De film is op een zelfde wijze opgebouwd als bijvoorbeeld Kieslowski’s politieke manifest Blind chance, of recenter Peter Howitts Sliding doors of Tom Tykwers Lola rennt. Het eerste shot toont ons Carlos (Murilo Benício), die in de bioscoop op zijn vriendinnetje Julia (Carolina Ferraz) wacht. Vervolgens duikt de film de toekomst in, waar de jongen na vijftien jaar drie maal ontwaakt.
In twee verhaallijnen is Julia nooit op komen dagen. Optie 1 toont Carlos getrouwd met de degelijke Maria (Goulart), in optie 3 is hij een onverantwoordelijke losbol geworden die inwoont bij zijn moeder (Ravache). De meest interessante optie 2 laat Carlos ontwaken naast zijn vriend Pedro (De Melo). Het filmuitje met Julia is doorgegaan, ze hebben zelfs een relatie gehad en een kind gekregen, maar Carlos ontdekte toch voor mannen te kiezen en liet zijn jeugdliefde in de steek. Alle drie de Carlossen worden vijftien jaar na dato weer geconfronteerd met Julia en hun gevoel voor haar.

Willoze wezentjes
Een film over parallelle universa valt of staat in de eerste plaats met de acteurs, die op verschillende manieren een zelfde karakter moeten vertolken. Hierin slaagt Possible loves met vlag en wimpel: zowel Benício als Ferraz weten volstrekt geloofwaardig drie diverse personages neer te zetten zonder te vervallen in flauwe trucjes of groteske karikaturen. Ook regisseuse Werneck is een vakvrouw, die de drie aparte plotlijnen moeiteloos met elkaar verweeft tot alle Carlossen op hun eigen manier een happy end tegemoet kunnen zien.
Het probleem is echter dat Werneck behalve haar vakkundigheid niets substantieels weet toe te voegen dat de verhalen boven modaal uittilt. De soap-achtige scènes zijn over het algemeen fantasieloos, en hetzelfde geldt voor de karakters, die — ondanks de knappe acteurs — zo plat blijven als een dubbeltje. Ze lepelen hun basale dialogen op en verrichten hun oninteressante handelingen zonder dat ze maar één moment de sympathie van de kijker lijken te willen winnen. De drie Carlossen lopen alleen maar hun pik achterna en de Julia’s zijn vervelend willoze wezentjes die alle drie als blokken voor de onweerstaanbare charmes van de quasi-gevoelige macho vallen.
Het enige moment dat de film zijn soapniveau ontstijgt is de scène waarin homo-Carlos zijn zoontje probeert uit te leggen waarom hij niet bij mama is gebleven. Op dat moment doen de jengelende violen en de onschuldige kinderoogjes even hun werk en is een brok in de keel moeilijk te vermijden. De rest van de tijd is Possible loves helaas niet meer dan een vakkundig gemaakte en knap geacteerde lange Braziliaanse aflevering van GTST.

Robbert Blokland