Piccolo corpo

In het ontroerende Piccolo corpo verandert persoonlijke rouw in een transcendentale reis, een zwerftocht tussen het aardse en het magische in het Italië van rond 1900.

Op een strand in Veneto begeleidt een processie de jonge Agata de zee in tijdens de zegening van haar toekomstige kind. Maar haar baby wordt stilgeboren en stiekem begraven, voor eeuwig veroordeeld om in limbo te dwalen. Want stilgeboren baby’s kunnen niet gedoopt worden, legt de priester uit, ze hebben niet de eerste ademtocht genomen en zijn voorgoed veroordeeld tot het voorgeborchte.

Als Agata hoort van een afgelegen kerkje waar ze die eerste ademtocht kunnen opwekken, graaft ze haar kind op en onderneemt ze – met het kistje op haar rug – een lange reis langs het lege strand, de verlaten bergen en kale bossen. De bergen slokken je op, niemand komt er levend uit, zo wordt ze gewaarschuwd. Die landschappen, overweldigend in hun soberheid, geven de reis een diepe, mythische kracht. Agata’s persoonlijke rouw verandert in een transcendentale reis, een zwerftocht tussen het aardse en het magische, tussen leven en dood, tussen mannen en vrouwen, belichaamd door een van de androgyne personages.

Piccolo corpo (‘klein lichaam’) is een zintuiglijk debuut van Laura Samani, gesproken in het Friuliaanse dialect, waarin Agata aan een medereiziger uit de bossen moet uitleggen hoe de zee ruikt, terwijl zij in haar vissersdorp nog nooit paddenstoelen en hazelnoten heeft gezien. Alles draait om het lichaam, gedragen door het intense acteerwerk van Celeste Cescutti als Agata die met de handheld camera omcirkeld wordt. Haar lichaam draagt dat van haar overleden kind, Agata’s eigen lichaam wordt van haar afgepakt wanneer ze haar moedermelk moet afstaan als gedwongen min.

Al die omzwervingen leiden uiteindelijk naar een diep ontroerende scène waarin de ratio moet worden opgeschort. Dan is er pas ruimte voor de emoties die de hele film waren ingesnoerd in datzelfde lichaam. Het is vooral Cescutti, met haar blik in de verte een onverstoorbare aanwezigheid in een uitgebeend landschap, die dit wonder voor elkaar weet te krijgen.