PHILEINE ZEGT SORRY

Een vrouw die praat als een vent

  • Datum 15-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films PHILEINE ZEGT SORRY
  • Regie
    Robert Jan Westdijk
    Te zien vanaf
    01-01-2003
    Land
    Nederland
  • Deel dit artikel

De drie gratiën van Giphart en Westdijk, met rechts Kim van Kooten als Phileine

Robert Jan Westdijk, regisseur van ZUSJE en Siberia, opent met zijn derde speelfilm Phileine zegt sorry het 23ste Nederlands Film Festival. Kim van Kooten is niet helemaal op haar plek in de rol van de bitch, de vrouw die praat als een vent.

Kim van Kooten speelt Phileine, een verliefde Utrechtse studente die haar vriend Max, gespeeld door Michiel Huisman, achterna reist naar New York. Hij is een jonge theateracteur die Romeo mag spelen tegenover een New-Yorkse Juliet. Phileine komt Max in New York verrassen, maar het onthaal valt haar een beetje tegen. Max heeft het druk met repeteren. Ze moet zich nu zien te vermaken met zijn huisgenoten, en ondertussen groeit de jaloezie. Wie is die Juliet? Neukt hij soms met haar?
Op het afgelopen Filmfestival van Venetië draaide Sofia Coppola’s Lost in translation, een film met een soortgelijk onderwerp. Scarlett Johansson speelt een Amerikaanse studente die naar het verre Tokio is gereisd, samen met haar vriend, een fotograaf, die het verschrikkelijk druk heeft met de opnamen van een videoclip. Het valt haar zuur op de maag. Ze moet zich nu zelf zien te vermaken, met een andere hotelgast.

Zwarte laarzen
Lost in translation is evenals Phileine zegt sorry een hilarische komedie, door de 32-jarige Sofia Coppola zelf geschreven en geregisseerd, op het scherp van de snede, maar zo heel anders van toon en sfeer. In Phileine zegt sorry draait het om de taal van romanschrijver Ronald Giphart die door scenarist Robert Jan Westdijk letterlijk werd overgenomen. Het is de taal van Phileine, een vrouw die praat als een vent, geobsedeerd en grof en vaak buitengewoon geestig, over seks, seks en nog eens seks. Kim van Kooten geeft haar gestalte, in hoge zwarte laarzen met stompe, omhoog krullende neuzen. Goed gevonden voor dit karakter. Punt is alleen, dat Kim van Kooten geen comédienne is, en geen lekkere bitch. Steeds weer vroeg ik me af hoe Nadja Hüpscher het er vanaf zou hebben gebracht of Halina Reijn. Het moment dat dit soort gedachten gaan spelen, is funest voor de film. Of er chemie was in de ‘regen en wind’-scène, waarin Phileine en Max ‘het op vier verschillende ranzige manieren doen’, kon ik ook niet beoordelen. De special effects zaten in de weg.
Na alle vrijblijvendheid probeert de film toch nog echt het hart te raken, met een scène waarin Phileine kwetsbaarheid moet tonen, door eindelijk het s-woord uit de titel uit te spreken. Dat is bijzonder fraai gefilmd door Bert Pot, die zowaar een even mooie regenscène kan maken als Jan de Bont in Turks fruit. Maar kwetsbaarheid, nee, die komt hier dan toch uit de lucht vallen. Het is precies wat Phileine zegt sorry onderscheidt van Lost in translation, een film die treurig en teder, en ronduit hilarisch tegelijk is. Sofia Coppola bewijst ook dat het mogelijk is om in een andere, verre stad een film te maken. De stad Tokio is zelfs haar uitgangspunt, haar baken. Phileine zegt sorry blijft hangen in een New-Yorks decortje, met literaire cartoons die erg hun best doen om jong en hip te zijn.

Belinda van de Graaf