P.S.

De generatiekloof is al jaren een bron van filmische inspiratie, maar krijgt nu ook zijn beslag in amoureuze relaties tussen vrouwen en jongens. In P.S. valt een universitair medewerkster voor een vijftien jaar jongere student.

Sinds de moderne carrièrevrouw in navolging van de man kaalheid en een midlife crisis riskeert, lijkt ook de mogelijkheid dat ze met een veel jongere man aan de haal gaat tot haar spectrum te behoren. Amerika volgde jarenlang walgend de verboden relatie van de getrouwde lerares Mary Kay Letourneau met haar twintig jaar jongere, minderjarige leerling Vili Fualaau, en kan ook nog steeds niet uit over de heel wat onschuldiger relatie van de 42-jarige actrice Demi Moore met de vijftien jaar jongere acteur Ashton Kutcher. Met films als The mother, P.S. en Birth lijkt nu ook de filmwereld de dramatische mogelijkheden van het taboe-onderwerp — inclusief seksscènes — definitief te hebben ontdekt.
In het nu uitkomende P.S. van Dylan Kidd meent de 39-jarige universitair medewerkster Louise (Laura Linney) haar verongelukte jeugdliefde te herkennen in de vijftien jaar jongere student F. Scott Feinstadt (Topher Grace). Net als in Birth, waar een volwassen vrouw (Nicole Kidman) haar overleden man herkent in een tien(!)-jarig joch, wordt in P.S. nog even gespeeld met de mogelijkheid dat het om dezelfde persoon zou kunnen gaan: hij draagt niet alleen dezelfde naam, maar heeft ook hetzelfde uiterlijk en talent. Deze onwaarschijnlijke verhaallijn gaat al snel aan de kant voor een variant die dan ook niet meer werkt: toeval. Het is veelzeggend dat er zo’n kunstgreep nodig is om de ‘onnatuurlijke’ relatie te verklaren: een ‘normaal’ mens begint daar kennelijk niet aan.

Glad ijs
Interessanter is combinatie van Louise’s verliefdheid en haar hang naar het verleden. Maar die gaat weer ten koste van de geloofwaardigheid van de relatie. Het is niet deze jongen waar ze naar hunkert, maar dat waar hij voor staat: jeugd, ambitie, mogelijkheden die zij aan zich voorbij zag gaan.
Veel meer dan een romantisch drama is P.S. daarom een psychologisch portret van een gescheiden vrouw van tegen de veertig, op zoek naar een uitweg uit haar verschrompelende bestaan. Hoewel ze zich op glad ijs waagt door aan haar vlinders toe te geven, is zij het die de touwtjes in handen houdt, die in bed de lakens uitdeelt. De vraag is in hoeverre ze nog de spontaniteit op kan brengen om aan haar verlangens toe te geven, om het meisje te zijn dat ze ooit was: ’the real me’. P.S. is niet voor niets vergeven van de spiegels — oneindig en dubbel. Maar één keer verruilt Louise haar dagelijkse coltruien voor een kittige, roze jurk met een diep décolleté. Is dat genoeg? Waar de hoofdrolspeelster in The mother verzuchtte: ‘Lieve God, laat ons leven voordat we dood gaan,’ constateert een vriendin van Louise in P.S.: ‘Sommige mensen staan simpelweg niet toe dat hen iets goeds overkomt.’ Aan de kijker om te bedenken waarom dat zo is.

Karin Wolfs