On ira

Een luchtige roadmovie over de keuze om te sterven: On ira laat zien dat het kan. Urgent wordt het niet, maar het komische talent van enkele acteurs houdt de motor van de film draaiende.

De meerderheid van het Franse parlement steunde eind mei een wetsvoorstel dat hulp bij levensbeëindiging legaliseert. Deze in vergelijking met omringende landen late acceptatie van het recht op euthanasie (al was het Verenigd Koninkrijk er nog een maand later mee) vormt de achtergrond van On ira. Daarin heeft Maria, bejaard en weduwe, via een Zwitserse organisatie haar zelfgekozen levenseinde geregeld nadat ze te horen kreeg dat de kanker die acht jaar geleden nog kon worden bestreden nu in uitgezaaide vorm is teruggekeerd.

Op de ochtend waarop ze samen met haar enige zoon de papieren zal gaan tekenen, komt zij vast te zitten in een haperende traplift en hij in een moeizaam gesprek bij de bank. Dat hij daardoor een belangrijke afspraak mist ontgaat hem, want zijn moeder heeft hem nooit ingelicht over de staat van haar gezondheid, laat staan over haar beslissing om al over een week uit het leven te stappen.

Maria’s zachte dood zou een lastig verhaal worden als er niet iemand anders in de buurt was met weinig meer te verliezen. En zo gebeurt het dat thuiszorgmedewerker Rudy haar allround redder in nood wordt. Rudy, reeds dak- en op de rand van werkloos, ontvlucht de rotzooi die zijn eigen leven is geworden maar wat graag om Maria te helpen.

Het is een rol waarmee acteur Pierre Lottin (En fanfare, 2024) met zijn aura van arbeidersklasseheld (al blijkt hij hier de gevallen telg van een artsenfamilie te zijn) goed uit de voeten kan. Die handtekening krijgt Maria van hem, en ze weet hem ook nog zover te krijgen haar naar Zwitserland te rijden, in haar oude camper en samen met zoon Bruno en kleindochter Anna, voor wie zij het werkelijke doel van de reis verzwijgt.

Het ontwijken van gesprekken blijkt een hardnekkig patroon in deze familie, dat zich onderweg ook openbaart in de relatie tussen Bruno en zijn vijftienjarige dochter. Dat zorgt voor extra verwarring. Een ontmoeting met een Roma-familie laat de binnenvettende personages zien hoe je óók met doodgaan en afscheid nemen kunt omgaan.

De film leunt wat zwaar op het eindeloos cirkelen rondom een hete brij waarover veel kijkers hun schouders zullen ophalen. Op papier is het allemaal nogal vergezocht, maar naast het charmeoffensief van Lottin geeft ook het komische talent van de jonge Juliette Gasquet als de puberende Anna genoeg leven aan de film om je dat af en toe te doen vergeten. Zo weet deze zomerkomedie, net als zijn personages, zijn zwaktes aardig voor zich te houden.