Notting Hill
Julia Roberts speelt zichzelf
Waar ben je als gewone man wanneer de femme fatale van het witte doek je kust? Daar schuilt romantiek in, dat is leuk, zo hebben de makers van Four Weddings and a Funeral bedacht. Een nieuwe variant is Notting Hill, een film van twee uur die om het even een kwartier of een dag had kunnen duren.
Wordt dit hem dan, de laatste zomerhit van deze eeuw? De makers zien het graag gebeuren en hebben alles uit de kast gehaald om het grootst mogelijke publiek van een onbezorgde zomeravondfilm te voorzien. Na kaskrakers als Four Weddings and a Funeral en Bean moet het scenarist Richard Curtis ditmaal lukken met Notting Hill, onder regie van Roger Michell (Persuasion) en geproduceerd door Working Title, Engelands meest succesvolle productiehuis.
De film is naar eigen zeggen een romantische komedie. Hoe maak je die? Zoek allereerst de leukste, knapste jongeman uit Engeland. Inderdaad, Hugh Grant. Die laat je de vrijgezelle reisboekenverkoper William spelen. Daarbij voeg je filmster Anna, gespeeld door een filmster ofwel Julia Roberts, de leukste, knapste vrouw uit Amerika. Charles Aznavours zingt ‘She’ en het is nu al pret.
Zij bezoekt zijn winkeltje en daar gebeurt het: hij raakt verliefd op haar en één zoen verder is-ie verloren. De lijnen liggen, het spel van kat en muis, welles nietes begint om lang, heel lang door te gaan. Maar wacht even, zoiets hebben we eerder gezien. Met diezelfde Hugh Grant, een stuk of wat trouwfeesten en een begrafenis, echter frisser, leuker en vooral origineler.
Loensen
De film is genoemd naar de Londense buurt ‘Notting Hill’, een hippe smeltkroes van kunstenaars, snobs en toeristen. Peperdure Victoriaanse woningen met grote privé-parken pal naast sloppenbuurten, zwart samen met wit, het is er allemaal doch Notting Hill is vooral geïnteresseerd in het stereotiepe blanke Engelse leven. Eén fraaie scène waarin de buurt wel adequaat wordt benut, is die waarin William over de markt in Portobello Road wandelt en zo de verschillende jaargetijden passeert. Verder overheerst de couleur locale die ook in de reclame gebezigd wordt en in het dagelijkse leven onvindbaar blijkt.
Vrienden en familie van William vormen zijn steun en toeverlaat. Het zijn typetjes als gekke zus en knappe vrouw in rolstoel. De enige belhamel is Spike (Rhys Ifans) uit Wales die bij William woont. Zijn onbehouwen gedrag zorgt voor wat grappen en hij geeft je het gevoel naar een echt mens te kijken. Hugh Grant daarentegen, om over Julia Roberts nog maar te zwijgen, blijft een beetje sloom staren en onnatuurlijk praten. Right. Daar is weer een zin. Right. Waar is mijn script? Enzovoort. Julia Roberts als filmdiva, die speelt zeker zichzelf. Zij, de ‘pretty woman’ die iedereen kent, door alle mannen wordt aanbeden en rollen kiest die daar weinig verandering in zullen brengen, ook zij is in haar hart een onschuldig meisje dat verlangt naar ware liefde. Roberts ontkent dat bij voorbaat en het doet er ook niet toe. Net als de film.