Northern Comfort

De eerste Engelstalige speelfilm van de IJslandse regisseur Hafsteinn Gunnar Sigurðsson doet denken aan Ruben Östlunds Triangle of Sadness. Helaas krijgt de satire in Northern Comfort nergens reliëf.

Wie zijn angsten wil overwinnen, moet de confrontatie aangaan. En dus stappen de hoofdpersonages van Northern Comfort bij wijze van voltooiing van hun vliegangstcursus op het vliegtuig naar IJsland. De Britse cursisten hebben elk hun eigen reden om hun vliegangst de baas te worden: Sarah (Lydia Leonard) heeft een romantische vakantie met haar partner op de agenda staan, Edward (Timothy Spall) is uitgenodigd voor een literatuurfestival in Argentinië en Alfons (Sverrir Gudnason) heeft een influencer-­vriendin die eist dat hij haar vergezelt op Insta-waardige tripjes naar het buitenland.

De IJslandse regisseur Hafsteinn Gunnar Sigurðsson maakt met Northern Comfort zijn eerste Engelstalige film. Sigurðsson regisseerde eerder het gortdroge Under the Tree (2017), waarin een burenruzie over een zonlichtbenemende boom escaleert tot absurde dimensies – een vileine zedenschets van IJslands suburbia.

Ook in Northern Comfort voert hij het absurdisme langzaam op. De film vangt aan als een tamelijk conventionele komedie, gesitueerd in een geloofwaardige setting. Maar vanaf het moment dat turbulentie de paniek laat uitbreken en de kots doet vloeien, schakelt Sigurðsson over op een ander register.

Nadat de cursisten door slecht weer stranden in een IJslands wellness-hotel, wordt Northern Comfort een aaneenrijging van sketch-achtige situaties. Zo beleeft Sarah een ongemakkelijk moment aan de cocktailbar wanneer een piloot, die haar dankbaarheid na de veilige landing voor affectie aanziet, haar probeert te verleiden met een dickpic. Het IJslandse landschap doet schrijver Edward ondertussen de Falkland-oorlog herbeleven, wat resulteert in de gijzeling van cursusleider Charles (Simon Manyonda).

Zo gebeurt er van alles. Maar gaandeweg ga je je afvragen of regisseur Sigurðsson de eindbestemming wel kent. Northern Comfort lijkt een satire op de bovenklasse te willen zijn, iets in de geest van Ruben Östlunds Triangle of Sadness (2022). Maar dan zonder te weten wat het eigenlijk over die bovenklasse te zeggen heeft. Goed zichtbaar wordt dat in het personage van Coco (Ella Rumpf), de influencer die haar vriend vergezelt. Ze is een zodanig letterlijke belichaming van de clichés die er rond zulke types bestaan (“Ik fotografeer mijn kont overal ter wereld en daar word ik goed voor betaald”), dat de satire nergens reliëf krijgt. Alsof het cliché benoemen an sich al grappig zou zijn.

Waar Sigurðsson zich in Under the Tree een meester van de subtiliteit toonde, smeert hij in Northern Comfort alles er duimendik bovenop. Nergens haalt het absurdisme het bijtende niveau van zijn eerdere werk. Hier draait de gekkigheid toch vooral om de gekkigheid zelf.