Nina Wu

Privé en film worden één lange nachtmerrie

  • Datum 23-09-2019
  • Auteur Omar Larabi
  • Thema Filmkrant 424
  • Gerelateerde Films Nina Wu
  • Regie
    Midi ZWu Ke-Xi
    Te zien vanaf
    10-10-2019
    Land
    Taiwan, 2019
  • Deel dit artikel

De vrouwenhaat druipt van het doek in het bij vlagen surrealistische Nina Wu. Het overdonderende Taiwanese drama, over de ellende die een jonge actrice moet doorstaan om haar eerste hoofdrol te bemachtigen, is een ondubbelzinnig j’accuse aan het patriarchaat.

De jonge actrice Nina Wu staat voor een moeilijke keuze. Ze krijgt de kans om auditie te doen voor een rol in haar eerste speelfilm, maar in het script staat dat ze daarvoor wel volledig uit de kleren moet. Haar manager vindt naakt gaan de gewoonste zaak van de wereld, maar Wu twijfelt en wil geruststelling: hoe gaat de regisseur de scène filmen? Na zes jaar sappelen met rollen in korte films en reclamespotjes gaat ze toch overstag, met gruwelijke gevolgen.

Tijdens het auditieproces blijken de producenten nauwelijks geïnteresseerd in Wu’s acteertalent. De actrice is in hun ogen een gebruiksvoorwerp dat ze zonder scrupules op een hotelkamer kunnen vernederen en verkrachten. In de film symboliseren dumplings – gevulde deegballetjes uit de Aziatische keuken – de wijze waarop actrices als Wu worden gezien door hun verkrachters: als een gerecht dat je in één hap wegwerkt.

Nina (gespeeld door Ke-xi Wu, die ook het scenario voor de film schreef) krijgt wel de hoofdrol, maar wordt vervolgens mishandeld door de regisseur. Wanneer de opnames zijn afgerond verzekert hij haar dat ze een ster wordt. Maar de lokroep van faam blijkt niet zaligmakend, want ze heeft al enige tijd last van waanbeelden. “Jij leeft in een filmwereld”, zegt een vriendin. Privé en filmleven lopen steeds meer in elkaar over. Zoals wanneer ze na een lange draaidag over straat loopt, en er ineens ‘cut’ wordt geroepen. Zo wordt de kijker voortdurend op dwaalsporen gezet.

De vraag welke scènes zijn ontsproten uit Nina’s fantasie doet er op den duur ook niet meer toe. Hoewel het voor de actrice eerst nog lijkt alsof ze de herinneringen aan haar trauma kan ontlopen door te acteren, door te veinzen dat het allemaal maar een droom was, wordt al snel duidelijk dat de film haar nimmer de kans biedt om op adem te komen. Cinema fungeert hier niet als escapisme; Nina’s leven op en buiten de set zijn van lieverlee beide verworden tot een nachtmerrie.

De aanleiding hiervoor, de traumatische ervaring zelf, wordt pas in de derde akte getoond, in een beklemmende scène zonder enige terughoudendheid. Hier confronteert de film de kijker met de perverse misvatting dat (artistiek) succes voor vrouwen steevast gepaard zou moeten gaan met offers; met het idee dat wie wil werken, pijn moet lijden. Het zijn precies dit soort abjecte denkbeelden waar de #MeToo-beweging tegen strijdt. In haar buitengewoon ingenieuze script wijst Wu degenen aan die deze afgrijselijkheden in stand houden: de manager, de regisseur, de producent en de vader.