Never Gonna Snow Again

Een vreemdeling verandert de levens van rijke, eenzame zielen in deze wonderlijke kruising tussen satire en drama, met magische uitstapjes.

Smetteloze villa’s, ongelukkige bewoners en een vreemdeling die de geestelijke leegte komt vullen – het blijft een ideaal startpunt voor een film, ook in Never Gonna Snow Again (Sniegu juz nigdy nie bedzie). Met een opklapbed onder zijn arm belt de raadselachtige Zhenia aan bij de rijke bewoners van helwitte, identieke huizen in een buitenwijk in Polen. Zodra hij zijn massagetafel openklapt, voelt dat als spirituele balsem voor zijn cliënten, die hem adoreren. Hij heeft een reputatie in de buurt opgebouwd vanwege zijn kalme aanwezigheid en buitengewone genezende krachten (“Ik neem je lijden weg”). Zo wandelt hij langs de huizen, die met elkaar concurreren om de meest megalomane deurbelmuziek (winnaar: de ‘Waltz no.2’ van Sjostakovitsj die we kennen uit Kubricks Eyes Wide Shut).

In vignetten schetsen de regisseurs een satirisch portret van de bewoners. “Mijn zoon is heel zelfstandig”, zegt een vrouw. “Hij bestelt Uber Eats helemaal alleen.” Een ander dochtertje maakt bloederige tekeningen terwijl ze haar moeder van venijnig commentaar voorziet. Af en toe maakt de film een uitstapje uit de steriele symmetrie van de villa’s naar een betoverend bos, waar zijn cliënten onder hypnose terechtkomen. De sympathieke Zhenia, een soort kruising tussen een balletdanser en een goochelaar, weet zo via onschuldige zinsbegoocheling een uitweg te creëren uit het zielloze leven dat de mensen leiden.

Flashbacks en droomscènes laten zien dat Zhenia zelf ook kampt met verdriet dat maar niet weggaat. Zijn moeder stierf jong na de nucleaire fall-out in Tsjernobyl; de zevenjarige Zhenia zag de wolken aan voor sneeuw.

De verwende klasse in suburbia is een makkelijk mikpunt voor spot, maar de twee regisseurs waken er in hun speelse film voor karikaturen van ze te maken. Gniffelend meeleven is eerder de insteek van Małgorzata Szumowska (Body, 2015; The Other Lamb, 2019) en coregisseur/cameraman Michał Englert, die en passant ook nog de zorgen rondom de klimaatcrisis aansnijden. De titel Never Gonna Snow Again komt meerdere malen terug als zinsflard, zelfs in het Vietnamees dat de stoïcijnse held Zhenia ook blijkt te spreken. Deze wonderlijke figuur lijkt geen charlatan, maar wat is hij dan wel? De man die zijn handen op andermans pijnlijke plekken drukt, blijft zelf ongrijpbaar.