Body

Malgorzata Szumowska’s Body stuurt je al in de eerste scène een labyrint in waar je pas in de laatste scène weer uitkomt. Nou ja, bijna. Het hoofdpersonage arriveert bij een rivier waar hij wordt opgewacht door collega’s. Aan de boom hangt een man aan een touw. Nadat iemand het touw doorknipt en het lichaam op de grond valt, draaien de mannen zich om en delibereren over de beste manier om het lijk weg te halen. Een paar tellen later staat de dode man op en loopt weg.

Malgorzata Szumowska’s Body (Cialo) landt nooit helemaal. Bij vlagen komisch maar overwegend serieus van toon presenteert het wat je een caleidoscopische blik op lichamen zou kunnen noemen: jong en oud, anorectisch en veel te zwaar, levend en dood. Misschien wíl Szumowska ook niet iets heel duidelijk zeggen, misschien hoef je dat labyrint niet eens uit. Het is een verhaal over rouw waarin drie personages heel verschillend met verlies omgaan.

Janusz, de man uit de eerste scène, is assistent Openbaar Aanklager. Hij verloor in 2010 zijn vrouw aan een ziekte. Zijn dochter Olga wordt behandeld voor anorexia in een kliniek en heeft veel moeite met haar vaders overgewicht en overmatig drankgebruik maar heeft in feite nooit een manier gevonden om het verlies van haar moeder te verwerken. Net zomin als Janusz, kun je zeggen. Olga’s behandelaar is Anna, die jaren daarvoor haar acht maanden oude kind verloor en nu met een Deense dog in een klein appartement woont. Ze helpt mensen in contact te komen met hun overleden geliefden. Althans, dat is wat ze beweert. Zonder een kant te kiezen plaatst Body haar geloof in geesten en bovennatuurlijke communicatie tegenover Janusz’ ratio en cynisme. Het maakt natuurlijk ook niet uit wat waar is, als het maar troost biedt.

Soms is troost een Deense dog. Soms is het niet meer eten. Soms is het jezelf verliezen in je werk en ongevoelig worden voor de aanblik van dode lichamen. En soms is troost kunnen lachen omdat je met z’n drieën om een tafel zit te wachten op een antwoord van gene zijde.