MRS. HENDERSON PRESENTS

Mrs. Henderson presents, een olijke oorlogskomedie rond een naaktrevue, is opgezet als een sterrenvehikel voor Judi Dench maar heeft met Stephen Frears de verkeerde regisseur in huis.

Een blik op zijn filmografie maakt duidelijk dat Stephen Frears altijd eerder een bedreven en veelzijdig ambachtsman is geweest dan een bevlogen filmauteur. De bij de Britse staats-tv opgeleide regisseur richt zijn camera net zo makkelijk op decadente 18e-eeuwse aristocraten (Dangerous liaisons), cowboys in de nadagen van het Wilde Westen (The Hi-Lo country) of hedendaagse rouwdouwers in Dublin (The snapper, The van). Frears’ grootste talent is het zo economisch en levendig mogelijk neerzetten van een milieu. Daarbij besteedt hij minstens zoveel aandacht aan de aankleding en de nevenfiguren die samen voor de couleur locale moeten zorgen, als aan de hoofdpersonages.
In de tragikomedie Mrs. Henderson presents lijkt Frears geheel te zijn vergeten waar zijn kracht ligt. De schildering van de Londense theaterwijk West End tijdens de Duitse bombardementen in WOII leunt zwaar op uitgekauwde clichés over Engeland in oorlogstijd. Waar je ook kijkt in deze film, je ziet louter op hun ‘stiff upper lip’ bijtende Britten die met een mentaliteit van kom-op-mensen-de-schouders-eronder wel eens korte metten zullen maken met Mr. Hitler.

Mal mens
Temidden van al die Londense flinkerds is de Mrs. Henderson uit de titel de flinkste van allemaal. Na de dood van haar man gaat de bejaarde dame niet achter de geraniums zitten. Nee, ze gaat op zoek naar een hobby en koopt een theater. Ze huurt de joodse impresario Vivian Van Damm (Bob Hoskins) in om de noodlijdende toneelbunker om te bouwen tot een revuetheater. De zaken gaan slecht totdat zij een lumineus idee verzint. In het puriteinse Engeland wil zij als eerste blote meisjes op de bühne zetten. Nobele intenties staan daarbij voorop: ze kan het niet verkroppen dat jonge soldaten zullen sneuvelen, zonder ooit een blik te hebben geworpen op een echte naakte vrouw.
Op weinig subtiele manier maakt de film duidelijk dat dit idee terug valt te voeren op een persoonlijke tragedie in het leven van weduwe Henderson. Afgezien van dat ene spoortje menselijk drama is de nieuwbakken theaterdirectrice voor alles een Mal Mens. Excentriek en een tikkeltje wereldvreemd, zoals alleen rijke Engelse (film)weduwen kunnen wezen. Koppig is ze uiteraard ook, wat vooral tot uiting komt in haar vele botsingen met de al net zo eigenwijze theaterbaas Van Damm. Bij gebrek aan een dramatische spanningsboog en interessante nevenfiguren trekt Dame Judi Dench de film compleet naar zich toe. Ze doet dat met verve, zoals je mag verwachten in deze op haar lijf geschreven rol. Voor Stephen Frears blijft er daardoor weinig te regisseren over. Hij is een man die met oog voor detail het beste kan halen uit scenario’s en dialogen. Als regisseur van een sterrenvehikel blijkt hij minder op zijn plaats. In plaats van Dench zoveel mogelijk in het zonnetje te zetten krikt hij op misplaatste momenten het sentiment op, zoals in de scène waarin de ster van de naaktrevue getroffen wordt door Duitse bommen. Dat gaat vooral ten koste van de geloofwaardigheid van het toch heus waar gebeurde verhaal over die dwarse Mevrouw Henderson.

Fritz de Jong