Mr. K

Een man raakt gevangen in een doolhof waar logica geen uitweg biedt. De losjes verbonden, schilderachtige scènes zijn de charme maar ook zwakte van de film.

Een illusionist uit het schnabbelcircuit checkt in bij een statig maar vervallen hotel. Het is maar voor één nachtje, zegt hij nog. Als hij de volgende ochtend wil vertrekken, lukt dat niet. Waar is het trappenhuis gebleven dat terugvoert naar de lobby? Er zijn meer vreemde dingen aan de hand op deze plek en het vreemdst van alles is dat die dingen geen van de excentrieke gasten noch het nijvere personeel schijnen te verontrusten.

De Noors-Nederlandse regisseur Tallulah H. Schwab (Dorsvloer vol confetti, 2014) plaatst in de Engels gesproken coproductie Mr. K, die het afgelopen najaar Imagine Film Festival opende, haar hoofdpersoon in een doolhof waar logica geen uitweg biedt. De initiaal uit de titel (verder blijft dit personage naamloos) laat er geen twijfel over bestaan dat we daarbij aan een kafkaësk universum moeten denken. Schwab geeft het vorm als een Victoriaanse tijdcapsule die doet denken aan Roald Dahl-­verfilmingen en het oeuvre van Peter Greenaway.

Met Greenaways films deelt Mr. K ook de losse opbouw, waarin het verhaalverloop vooral dient om de uitbundig vormgegeven losse scènes aan elkaar te rijgen. Achter elke deur van het hotel gaat een andere wereld schuil: de boudoir van de francofiele zussen Monchien, de salon van de flamboyante Gaga en haar entourage, de overvolle, luidruchtige slaapzaal van het hotelpersoneel en de keuken waar een strikte maar ondoorgrondelijke hiërarchie heerst. Op die plek ontstaat iets wat op vriendschap begint te lijken, maar Mr. K (Crispin Glover) blijft een buitenstaander.

Wanneer hij er uiteindelijk in slaagt een groep werknemers te overtuigen van de ongemakkelijke waarheid over het gebouw dat hen als een wurgslang almaar steviger omsluit, wordt hij al snel ongevraagd aangewezen als ‘bevrijder’. Even plotseling keert het sentiment zich natuurlijk ook weer tegen hem.

Zo worden in deze film allerlei ongerijmde menselijke gedragingen onder een vergrootglas gelegd. Maar doordat het creëren van visuele indrukken voorrang krijgt op een uitgewerkte verhaalboog blijven die observaties ook wat in de lucht hangen. Betekenis ligt doelbewust voor het oprapen, maar vervliegt net zo snel weer. Het wekt de indruk dat Schwab met Mr. K verder wil reiken dan ze daadwerkelijk doet. De film voelt als het bladeren door een rijk geïllustreerd kinderboek dat je door een donkere wintermiddag heen helpt: aangenaam voor zolang het duurt.