Mountainhead

Vier Amerikaanse multimiljardairs nemen pauze van keizertje spelen voor hun jaarlijkse vriendenweekend in een afgelegen bergvilla. Helaas staat de wereld in de fik en weten ze niet wat vriendschap is.

De ellende die de allerrijksten wereldwijd veroorzaken is des te tragischer als je weet hoe banaal de beweegredenen erachter zijn. Ze blijken onzekere, doodsbange, ongeliefde, perverse pubers met haarimplantaten die graag apocalypsje spelen om koning te worden van de ruïnes. Eén blik op een Musk of Trump doet het idee verdampen dat ze hun rijkdom en invloed hebben verdiend met lef en vernuft. Vrij naar Joseph Heller: het vergt enkel geen karakter. En ketamine.

De Engelse regisseur en scenarist Jesse Armstrong begrijpt dat maar al te goed; hij heeft ons de afgelopen twintig jaar doodgegooid met satire op de machtigsten in onze samenleving, waaronder The Thick of It (2005-2009) en de filmbewerking In the Loop (2009). Zijn serie Succession (2018-2023), over de troonopvolging binnen de familie van een mediamagnaat, rekte de doodsreutel van de meritocratie uit tot vier meedogenloze seizoenen. In een betere wereld had dat het laatste woord geweest over de rot aan de top, maar de onze blijft zijn gelijk bewijzen.

Armstrongs nieuwste film Mountainhead borduurt moedig voort op de thema’s van Succession: wat als deze ongelooflijke losers zó veel macht en welvaart vergaren dat ze de wereld letterlijk en figuurlijk in de hens kunnen zetten?

Vanuit een gloednieuwe, glas-en-stalen bergvilla vieren vier van de rijkste Amerikanen hun nieuw verworven wereldheerschappij tijdens een vriendenweekendje. De rijkste, Venis, heeft net een nieuwe versie van zijn sociale-media-app wereldwijd uitgerold, maar de handige nieuwe genAI-functionaliteiten leiden tot een stortvloed van nepnieuws en deepfakes die mensen wereldwijd aanzet tot haat en geweld. Niet dat hij ooit toegeeft dat hij een kolossale blunder beging die zijn rijk tot val zou kunnen brengen, maar áls het zo was kan hij de geavanceerde moderatietools van zijn vriend Jeff goed gebruiken. Dankzij de mondiale chaos loopt Jeff flink binnen; hij ziet geen reden om te verkopen. Ook voor de andere twee staat alles op het spel. Hoe kunnen mannen die nooit meer “nee” hoeven te horen, die zich koning van de wereld wanen maar zelf nog geen eitje kunnen koken, ooit zo’n geschil tot een goed einde brengen? De kracht van Mountainhead is dat je niet verwacht hoe diep ze zullen zinken.

Als deze recensie vooringenomen lijkt: ook Armstrong windt er geen doekjes om. Niet voor niks laat hij vier drugsverslaafde mannen die verwoed de wereld proberen te beheersen en dwepen met sociaal-darwinisme vertoeven in een Adelaarsnest, inclusief uit ijdelheid geboren ontwerpfouten. Ieder van de hoofdrolspelers is een kind in een mannenlichaam dat stuitert tussen grootheidswaanzin en ontkenning. Oprechte gevoelens worden met een stijve kaak en een stemmetje weggemoffeld tot ze exploderen van opgekropte woede. Sinds The Office (2005-2013) is Steve Carell ver uit de buurt gebleven van zijn bekendste rol, maar hier ligt zijn personage behoorlijk dicht bij Michael Scott. De absolute stommiteit is grappig en haast meelijwekkend, tot je er weer op gewezen wordt dat deze mensen aan het roer staan.

Armstrongs verhalen nemen vaak de vorm aan van ouderwets theater. Vier mannen twisten op een afgesloten locatie tot onvermijdelijk niemand zijn zin krijgt. Het is tekenend dat de mensen die zich zo vooruitstrevend en ver boven de mensheid wanen nog steeds zo makkelijk te vangen zijn in een van onze oudste vertelvormen. Het kijkt als een klucht, maar landt als een tragedie.

Mountainhead is vanaf 31 mei 2025 te zien op HBO Max (VoD).