MONSTER’S BALL

Een blanke gevangenenbewaarder krijgt een verhouding met de vrouw van een zwarte ter dood veroordeelde man, die onder zijn toezicht de laatste passen naar de voltrekking van zijn vonnis zal moeten afleggen. Monster’s ball gaat de strijd aan tussen racisme en liefde.

Monster’s ball was een van de ontdekkingen van het afgelopen Filmfestival Berlijn en schreef door de toekenning van een Academy Award aan (de zwarte) hoofdrolspeelster Halle Berry Oscargeschiedenis. Raciale vooroordelen spelen ook in de in het zuiden van de Verenigde Staten gesitueerde film een belangrijke rol. Berry is Leticia, die terwijl haar man op de doodstraf wacht, een verhouding krijgt met de vooringenomen gevangenenbewaarder Hank (Billy Bob Thornton).
Monster’s ball is zo’n film die net als vorige jaar bijvoorbeeld Magnolia eigenlijk voor álle vertolkingen met acteursprijzen overladen zou moeten worden. Er loopt in de derde film van de in Zwitserland geboren regisseur Marc Forster geen gelukkig personage rond. De wereld van de zwarte Leticia stort in wanneer haar man (Sean Combs) voor een vergrijp in het verleden ter dood wordt veroordeeld. De enige bij wie zij troost kan vinden is hillbilly Hank (Thornton), die zijn eigen onverwerkte trauma’s met zich meedraagt. De combinatie van het tweetal lijkt onwaarschijnlijk: de blanke Amerikaan heeft van zijn gruwelijk racistische vader Buck (Peter Boyle) een zeer uitgesproken opvoeding genoten. Bovendien voedt de weerstand die zijn eigen zoon Sonny (Heath Ledger) hem wel durft te bieden de frustratie over zijn eigen, door Buck gedicteerde leven.
In elke willekeurige soapserie zouden zoveel complicaties genoeg materiaal bieden voor vier seizoenen ellenlang uitgesponnen ellende. Zo niet in Monster’s ball, waarin de pijn en ontreddering van de personages met tact, respect en vooral terughoudendheid worden gepresenteerd. Het verhaal kiest geen moment voor de gemakkelijkste weg en presenteert alle misère zonder ook maar één moment in op de loer liggende Hollywoodclichés te vervallen.

Bestiale vrijpartij
Even langzaam als trefzeker worden alle personen ontdaan van hun defensieve pantsers van bitterheid en verschijnen de naakte, onzekere mensen die, zoals iedereen in deze wereld, slechts hunkeren naar bescherming en tederheid. De bijna bestiale (in Amerika gecensureerde) vrijpartij tussen Berry en Thornton is in deze ontwikkeling een absolute sleutelscène en levert één van de meest intense momenten op die in lange tijd op het witte doek te zien is geweest.
Bovendien heeft regisseur Forster de raad van Goethe dat zich in beperking de meester toont uitstekend begrepen. Geen enkel sentiment wordt uitgemolken of nadrukkelijker in beeld gebracht dan nodig is. Er wordt relatief weinig gesproken in Monster’s ball: de geschetste situaties moeten voor zichzelf spreken. Er wordt bij geen gebeurtenis langer stilgestaan dan noodzakelijk is om de emotie van dat moment op de kijker over te brengen.
Dat deze aanpak meer vragen dan antwoorden oproept over de achtergronden of beweegredenen van de karakters, stoort geen moment: de ijzersterke vertolkingen laten de kijker alles weten wat er te weten valt. De wanhoop en de troosteloosheid, maar uiteindelijk ook de hoop en de verlossing laten zich elk moment van de film van elk lichaam aflezen.

Robbert Blokland