Mon roi

Leugens, grote leugens en de liefde

  • Datum 11-11-2015
  • Auteur
  • Gerelateerde Films Mon roi
  • Regie
    Maïwenn
    Te zien vanaf
    01-01-2015
    Land
    Frankrijk
  • Deel dit artikel

Vincent Cassel en Emmanuelle Bercot zijn weerbarstige geliefden in Maïwenns relatiedrama Mon roi.

Over de liefde wordt gelukkig veel onzin verteld want het is geen exacte wetenschap. Het gevaar is wel dat je psychotische symptomen gaat vertonen als je dat allemaal serieus neemt. Zeker als je alleen maar romkoms kijkt. Dan ga je serieus proberen in een relatie jezelf te blijven. Of denken dat het bescheiden, huiselijke type altijd de veilige keuze is — kom er maar in Ted Bundy — of dat Meg Ryan en Hugh Grant het als acteurs ver zouden gaan schoppen.
Niks van die tegelwijsheden in Maïwenns Mon roi. Vier jaar na Polisse schreef de Franse filmmaakster/actrice samen met Etienne Comar (die met Xavier Beauvois Of Gods and Men schreef) dit doorleefde verhaal over liefde en afhankelijkheid en de bereidheid om niet alleen de ander maar ook jezelf in de ogen te kijken en pijnlijke beslissingen te nemen.
Dat liefde problematisch is, ligt al in de taal besloten. ‘Tombée amoureux’, zeggen de Fransen. Voor iemand vallen, zeggen we hier. Dat overkomt Tony (Emmanuele Bercot) en Georgio (Vincent Cassel) wanneer ze elkaar in een Parijse nachtclub ontmoeten. Allebei rond de veertig, allebei al een paar keer over een ander gestruikeld. Al was Georgio meestal degene die duwde. En ook nu hou je het gevoel dat hij zich nooit helemaal overgeeft, ook al verandert hun verliefdheid in een serieuze verhouding. Het verhaal van Mon roi wordt door Tony verteld, die na een skiongeluk in een revalidatiecentrum haar dagen slijt met salades en fysiotherapie en terugkijkt op de tien jaar dat ze met Georgio samen is.
Maar goed, het is een film van Maïwenn en die wil het er nog wel eens dik bovenop leggen — zoals met het gezellige gebabbel in het revalidatiecentrum waar Tony steeds amicaler omgaat met het dozijn modelnozems dat daar verblijft. En ja, het is een revalidatiecentrum, dus misschien, wacht even, geneest ze niet alleen lichamelijk maar ook, ja zeg het maar, geestelijk. Plus, ok, ze houdt van mooie koppen, en hoe realistisch is dat, want Cassel kun je ook anderhalf uur op een terras koffie laten drinken. Blijft ook iedereen kijken.
Dat kun je allemaal gelikt en bezwaarlijk vinden, maar Tony’s groeiende verwarring over de keuzes die ze de afgelopen tien jaar maakte voelt oprecht. En misschien nog wel belangrijker: films die op een groot publiek mikken, geven vrouwen zelden zoveel ruimte om na te denken. Zowel mentaal als qua tijd. Bang dat het publiek daar niet op zit te wachten. Maïwenn geeft die ruimte wel. Tony’s zelfreflectie is hier de belangrijkste spanningsboog. Zij is het onderwerp, ook al is ze in haar herinneringen vooral het lijdend voorwerp. Die herinneringen zijn het verhaal en wij denken met haar mee: waren dit de groeipijnen van een serieuze relatie? Was het eigenlijk ooit een serieuze relatie?

Ronald Rovers