Milano

Het verlangen naar geborgenheid en de onmacht van gemankeerd ouderschap worden sterk verbeeld in deze film over een dove jongen in verzet.

De vader van Milano houdt van zijn zoon en heeft het beste met hem voor, maar een echte vader zijn gaat hem niet goed af. Terechtwijzingen als “Maak je huiswerk!” zijn niet waar de jongen op wacht. En omdat zijn alleenstaande vader zich keihard werkend voor hem uitslooft is Milano juist vaak alleen. Intussen zoekt de opstandige jonge tiener troost – onder meer bij een welgestelde, maar kinderloze vrouw die wel aandacht voor hem heeft. Tot ergernis van vader.

Dit met veel inlevingsvermogen gepresenteerde en uitstekend geacteerde drama is de eerste lange speelfilm van Christina Vandekerckhove, die eerder lof oogstte voor haar documentaires, waaronder Rabot (2017) over de laatste bewoners van een woontoren in Gent kort voor de sloop. Observaties tijdens het maken van die film gaven haar de inspiratie voor het fictieve Milano.

Milano (Basil Wheatly) is doof en gebruikt alleen gebarentaal. Zijn weigering om te leren spreken is een effectieve daad van protest, terwijl hij, als het hem even te veel wordt, zijn elektronisch gehoorimplantaat gewoon uitschakelt. Ook de film wordt dan stil, wat de identificatie met Milano versterkt. Een bescheiden expressieve noot, net als de soms opstekende wind wanneer de stemming daarom vraagt.

De verhouding met zijn vader komt verder onder druk te staan wanneer Milano zich vastklampt aan zijn wens om zijn onverwacht opgedoken moeder te zien. Zij heeft, weggelopen toen Milano nog een baby was, haar eigen problemen.

Vandekerckhove werkt het genuanceerd uit, met veel onderhuidse spanning. Al blijft er in Milano’s leefwereld wel eens iets open (heeft Milano schoolvriendjes, bijvoorbeeld?), de onderstroom van Milano’s beleving wordt goed voelbaar. Wat dat betreft verdient de grotendeels zwijgende hoofdrol van de ook in werkelijkheid dove Wheatly veel lof, net als de vaderrol van Matteo Simoni. Een rake bijrol is er daarnaast van Thibaud Dooms (Skunk, 2023) als de buurjongen bij wie Milano beter uit de buurt was gebleven.

Dat Vandekerckhove in de ontknoping te ver doorschiet doet weinig af aan het overtuigende, afwisselend beklemmende en ontroerende beeld van Milano’s belevingswereld. Er zijn mooie momenten, zoals een uitstapje van Milano en zijn vader naar zee, of samen E.T. kijken, maar ze vormen een wankel evenwicht met de vaak pijnlijke teleurstellingen – dat lijntje coke had vader natuurlijk niet moeten doen. De wereld van Milano is een wereld die je niet snel vergeet.