Mid90s

Lome tijdscapsule

Acteur Jonah Hill maakt zijn regiedebuut met Mid90s, een innemende tijdscapsule van de skatecultuur in het Los Angeles van de jaren negentig, waarin de 13-jarige Stevie zijn eerste stappen naar volwassenheid zet.

“Op mijn eigen 18e-verjaardagsfeest gaf ik jou al borstvoeding”, mijmert de moeder van de jarige Ian tijdens een dinertje. Ze lijkt er met een zekere nostalgie op terug te kijken, maar het zinnetje huist een flinke dosis drama in zich. Het drama van waarom Ian, nu dus officieel volwassen, zo enorm kwaad op de hele wereld is, bijvoorbeeld.

De boksbal waar hij die woede het vaakst op uitleeft is zijn 13-jarige broertje Stevie (Sunny Suljic), die centraal staat in Mid90s, het debuut als scenarist en regisseur van acteur Jonah Hill. Geen wonder dat Stevie het huis uit vlucht, de straat op in het Los Angeles van halverwege de jaren negentig. Naar dat tijdperk verwijst de titel van de film expliciet, maar hij heeft ook een meer symbolische connotatie. Als de Amerikaanse weerberichten spreken van temperaturen ‘in the mid-90s’, hebben we het omgerekend naar Celsius over 30 graden over hoger – een hittegolf.

Zonder dat het ergens expliciet gemaakt wordt, bepaalt die temperatuur de essentie van de film, een lome laten-we-gewoon-wat-rondhangen-film. Tijdens een van zijn vluchten uit huis stuit Stevie op een groep skaters. Deze iets oudere tieners fascineren hem mateloos, en al snel zet hij zijn eerste stappen op een houten plank met wieltjes. Langzaam maar zeker wordt hij onderdeel van hun kliekje, en gaandeweg vindt hij daarmee ook zijn eigen plek in de wereld.

Daarmee is de volledige dramatische ontwikkeling in Mid90s wel zo’n beetje geschetst, al duiken er nu en dan kleinere en grotere andere conflictjes op, met ouders of rivalen of gewoon tussen de vrienden onderling. Net als de tienerkomedie Eighth Grade (ook een film over een 13-jarige die opvallend genoeg in dezelfde speelweek gaat draaien), biedt Mid90s geen groots drama, maar heeft het juist een scherp oog voor hoe wereldschokkend de kleinste ontwikkelingen in een tienerleven kunnen zijn. Jezelf leren kennen en jezelf leren zijn, dat biedt al ruimschoots drama genoeg.

Veel belangrijker dan de plot is dan ook de sfeer die Hill neerzet, en die hij lijnrecht aan zijn eigen jeugd onttrok. Het verhaal van Stevie is zeker niet autobiografisch, benadrukt Hill herhaaldelijk in interviews, maar de setting is dat wel: de filmmaker werd in 1983 in Los Angeles geboren en rolde als skater over dezelfde straten en door dezelfde parken als zijn hoofdpersonen. Het nostalgische gevoel wordt nog versterkt door de warme, op 16mm gedraaide beelden. Het maakt Mid90s tot een innemende tijdscapsule.