&Me

&Me is Norbert ter Halls tweede speelfilm na Monte Carlo uit 2001. Een liefdesdrama in het centrum van de Europese macht.

&Me is een film met het hart op de juiste plek maar dat hart moet wel gedotterd worden om levensvatbaar te zijn. Ritmestoornissen en aderverkalking halen de spanning eruit.
De Spaanse Edurne en de Duitse Eduard arriveren los van elkaar in Brussel om bij de EU te werken. Om onduidelijke redenen vallen ze voor elkaar — het blijkt in ieder geval niet uit het spel van de twee acteurs — en Eduard stelt voor dat de donkerharige Spaanse stagiaire bij hem intrekt. Of hij haar dan nooit meer wil verlaten, vraagt ze. Hij zegt van niet. Helaas klinkt die vraag zo snel na hun eerste ontmoeting meer pathologisch dan gepassioneerd. Enter Richard, een verhuizer die grossiert in veelbetekenende blikken en zwaarwichtige woorden en die de twee geliefden teistert met vragen over hun wederzijdse oprechtheid. Punt is namelijk, Eduard valt ook op mannen en kan niet kiezen. En Edurne weet dat best, vindt Richard. De pas-de-deux neigt dan gaandeweg naar een ménage-á-trois, maar ook weer niet. Helaas weet de film het limbo waarin hij zich beweegt niet uit te buiten.
Wat juist weer teveel wordt uitgebuit, is het decor van EU-verhuizingen tussen Brussel en Straatsburg en het gegeven dat niemand in de EU elkaars taal spreekt. Kortom: we kunnen ons niet hechten en we zijn allemaal alleen. Voor wie het niet begreep worden nog even Democritus en het atomisme erbij gehaald, want we zijn inderdaad allemaal eenzame atomen. Dat had subtieler gekund.
Het lijkt erop dat aan het scenario naar de roman Fremdkörper van Oscar van den Boogaard ofwel te kort ofwel te lang geschreven is. Er wordt teveel bekend verondersteld. Daardoor zijn de personages niet goed uitgewerkt wat weer tot gevolg heeft dat ze zich tegenstrijdig gedragen. Het levert ook een onevenwichtig scenario op dat te weinig tijd neemt voor belangrijke wendingen en ook nog eens te uitsprekerig is. Zo lijkt de hele film toe te werken naar het inzicht dat Eduard en Edurne een derde persoon nodig hebben om hun relatie compleet te maken, maar vervolgens wordt daar in één zin overheen gestapt. "We hebben hem nodig", zegt Edurne. "Ja", zegt Eduard, en ze pakken de telefoon en bellen Richard. Het is bovendien niet iets wat je uitspreekt, zo’n besef, behalve in soapseries. Zoiets groeit en gebeurt. Of niet. Richard blijkt vervolgens uit frustratie gevlucht — we mogen raden naar de reden: als hij heimelijk op Edurne valt, waarom beweert hij dan eerst oprecht dat zij en Eduard zo’n perfect stel zijn? — maar hij nodigt de twee geliefden toch uit om hem op te zoeken. Waarom dan vluchten, vraag je je opnieuw af. En als ze Richard dan in de volgende scène opzoeken loopt hij toch weer van ze weg. Maar nu voor altijd. Wablief? Much ado about nothing dus.
Inderdaad, mensen doen onverklaarbare en tegenstrijdige dingen. Dat is the stuff that stories are made of. Maar dat is iets anders dan de onverklaarbaarheid en tegenstrijdigheid die &Me opbreekt, waardoor de dans van dolende zielen die de film wil zijn te weinig voelbaar wordt. Helaas, want je proeft dat er een broeierige, pakkende film in dit materiaal zit. Die is er alleen niet uitgekomen.

Ronald Rovers