Materialists

Celine Song, regisseur van de bejubelde liefdeskroniek Past Lives, mocht voor haar tweede film Materialists beschikken over drie Hollywood-acteurs van naam. Hun aanwezigheid staat het treffen van de juiste toon danig in de weg.

Voor relatiemakelaar Lucy (Dakota Johnson) is het zoeken van een geschikte partner een simpele formule. Iemands waarde op de relatiemarkt is een optelsom van eigenschappen als fysieke aantrekkelijkheid, leeftijd, fitheid, rijkdom, opleiding en afkomst.

Ook lichaamslengte blijkt in die formule een grote rol te spelen. Zo groot zelfs dat er in Celine Songs Materialists een complete subplot is opgehangen aan chirurgische ingrepen om langer te worden. Die verhaallijn eindigt met een beeldgrapje dat een glimlach oproept. Het is een zeldzaamheid in deze romantische komedie die slechts mondjesmaat romantisch of komisch wordt.

Maar goed. Als je twee mensen van dezelfde waarde bij elkaar brengt, kan het tussen hen dus klikken. Lucy’s belangrijkste taak als matchmaker is verwachtingsmanagement: haar cliënten moeten accepteren dat geen enkele date alle hokjes afvinkt. Haar analytische aanpak werpt vruchten af: haar exclusieve New Yorkse relatiebureau heeft al acht huwelijken tot stand gebracht. Wanneer bruid nummer negen vlak voor de plechtigheid koudwatervrees krijgt, trekt de beroepskoppelaar haar over de huwelijksstreep, door te erkennen dat het jaloers maken van je zus een legitieme reden is om te trouwen.

Hoe aantrekkelijk, populair en succesvol dertiger Lucy ook is, zelf is ze niet van plan om zich te binden. Tenzij ze een man treft die rijk is. Direct na het ompraten van bruidje negen ontmoet ze die ideale rijkaard. Met zijn gebruikelijke swagger wandelt Pedro Pascal de film binnen als broer-van-de-bruidegom Harry: charmant, welbespraakt en in het bezit van een fortuin alsmede een smaakvol ingericht penthouse op Manhattan. De flirt tussen Lucy en Harry wordt onderbroken door kelner John (Chris Evans), die haar ex blijkt te zijn. Eveneens charmant en welbespraakt. Geld heeft hij echter niet, als sappelend toneelacteur.

Iedereen die wel eens een romantische komedie heeft gezien begrijpt dat Lucy hierna een keuze zal moeten maken tussen de op papier zo ideale kandidaat en de pauper die ooit haar hart wist te stelen. Onderweg naar de niet echt verrassende ontknoping legt regisseur en scenarist Celine Song haar personages best nog wel aardige dialogen in de mond, die verraden dat zij ooit zelf voor een datingbureau werkte. In de interacties tussen de zelfbenoemde materialisten Lucy en Harry valt zelfs enige sprankeling te bespeuren, vooral met dank aan Pascal. Zodra Dakota Johnson moet suggereren dat er achter haar nuchtere facade toch heus wel een romantische ziel schuilt, zakt ze echter door het ijs. En al is Captain America-vertolker Evans een betere acteur, ook hij weet nauwelijks te overtuigen als een dertigplusser die zonder zelfreflectie is vastgelopen in een uitzichtloze artiestenloopbaan.

In Past Lives (2023) wist Song de kijker voor zich te winnen met een observerende stijl, die mooi aansloot bij een vertelling waarin tegenstellingen terloops ter sprake kwamen: toeval versus lotsbestemming, ergens thuis zijn tegenover vervreemding. Het innemende acteurstrio in die meanderende liefdeskroniek ging vanzelfsprekend op in de fraai geschetste milieus, in Seoul en in New York. In Materialists sneeuwt Songs eerdere subtiliteit onder, doordat ze Hollywood-sterren voor de lens heeft staan die hard – té hard – hun best doen om te laten ze zien dat zij ook heus wel gelaagde karakters neer kunnen zetten. Dat Songs scenario de tegenstelling tussen materialisme en idealisme veel te schematisch neerzet helpt evenmin.

Onder de aftiteling kijken we van bovenaf naar een kantoor waar feestelijk uitgedoste koppels hun huwelijkscertificaten komen ophalen bij een rij loketten. In dat ene beeld van een diverse kluwen onbekende mensen die chaotisch en verwachtingsvol door elkaar krioelen zit meer levendigheid dan de hele film daarvoor.