Mars Express

De aarde is voor losers – de rijken zijn geëmigreerd naar de buurplaneet in deze uitbundige toekomstfantasie annex thriller en genrehommage.

Een gast checkt in bij een luxe hotel op Mars, maar slaat het ontbijt af. “Niet nodig, ik ben een robot.” Je kan stellen dat Jérémie Périn met zijn ambitieuze eerste lange animatiefilm precies op tijd komt. Juist nu de opkomst van AI een hot item is, springt hij met Mars Express (goed ontvangen in Cannes) een kleine twee eeuwen vooruit, naar de tijd waarin mensen samenleven met een wirwar aan intelligente, al dan niet op mensen lijkende robots. Ogenschijnlijk zonder problemen, maar er schuilt een addertje onder het gras.

Dat ontdekken privédetective Alina en haar androïde partner Carlos – vijf jaar geleden gesneuveld, zijn brein geüpload naar een robot met holografisch hoofd – wanneer een steenrijke zakenman hen inhuurt om de uitdagende hacker Roberta uit te schakelen. Maar via een verdwenen computerstudent komen ze iets heel anders op het spoor. Het heeft te maken met een geheime code die de beperking die cyborgs in toom houdt uit kan schakelen. Bevrijding of ramp? Een duister complot, moordplannen, brainfarms en gedachtencontact, qua plotverwikkelingen extra gecompliceerd door geavanceerde datatechnologie en nieuwe communicatie­mogelijkheden.

Périn heeft zich, zo gaf hij al aan, onder meer laten inspireren door allerlei sf-klassiekers, van 2001 (1968) tot RoboCop (1987). Animatie is een doeltreffende manier om zo’n fantasiewereld overtuigend neer te zetten. De toegepaste 2D/3D-techniek is betrekkelijk sober, maar stijlvol en realistisch, met gezichtspunten en montage zoals in een live-action speelfilm. Stuntwerk tijdens een achtervolging op hoge gebouwen blijkt in animatie net zo adembenemend als in een traditionele speelfilm en de overvloed aan curieuze fantasiefiguren maakt het zeker onderhoudend.

Al is het met die overdaad aan invallen ook een soort duik in het diepe, waarin het aanvankelijk wel eens lastig is de weg te vinden. Mogelijk serieuzere bespiegelingen over een toekomst met AI dreigen daarbij ondergesneeuwd te raken. Eerder is het toch een vlot en futuristisch aangeklede, maar soms wat vluchtig ogende hommage aan bekende genres, waarin de detectives, zoals het hoort, te midden van alle spektakel aandoenlijk menselijke problemen hebben. Want waarom sjouwt Carlos met die bos bloemen rond?

Opvallend ook dat veel van de actie in de toekomst nog gedomineerd wordt door ouderwets vuurwapengeweld. Neemt niet weg dat Périn dit enerverende ratjetoe een lichte toets geeft met satirische trekjes, vermakelijke details – er bestaat een praatgroep voor back-ups – en een dosis droge humor. Om op het eind, een beetje laat, toch nog een geheimzinnige wending te nemen.