Marona

Onder het levendige, eclectisch geanimeerde oppervlak van Anca Damians Marona schuilt de tragiek van een in de kiem gesmoord hondenleventje.

Marona is niet de naam waarmee het enthousiaste hondje dat centraal staat in de kleurrijke gelijknamige animatiefilm geboren wordt, maar wel de naam waarmee ze sterft.

Anca Damians film, die de Roemeense filmmaker schreef samen met haar zoon Anghel, begint met dat tragische einde: Marona blaast haar laatste adem uit op een drukke straat met aan weerszijden voortrazend verkeer. “Als niemand een beter idee heeft zal ik de film van mijn leven nog eens afspelen”, zegt ze berustend in haar voice-over die de film lang de vertelling zal sturen. “Ik hoor dat dat is wat je doet als je sterft.”

De film van haar leven, dat is Marona, in het oorspronkelijke Frans voluit L’extraordinaire voyage de Marona. Die Franstalige versie was begin dit jaar te zien op IFFR; voor de bioscooprelease verschijnt de film nu ook met Nederlandse nasynchronisatie. Daarmee lijkt deze film voor alle leeftijden zich misschien net iets meer te richten op een jonger publiek. Al is Marona’s leven zeker niet altijd een pretje, hoe vrolijk de wereld waarin het zwart-witte beestje rondbanjert ook ontworpen is.

Marona wordt geboren als simpelweg ‘Negen’, omdat ze de negende en laatste uit haar nest is. Tussen die geboorte en haar dood zal het hondje flink wat omzwervingen maken, van nest naar straat en van het ene baasje naar het andere. Baasjes die van haar houden en voor haar zorgen, maar die haar elk op hun eigen manier ook kunnen verwaarlozen. En baasjes die telkens haar naam veranderen.

Van ‘Negen’ verandert ze eerst in Ana, als ze wordt opgenomen door straatacrobaat Manolo; terwijl hij zijn kunsten vertoont gaat zij met de pet rond. Later belandt ze bij aannemer Istvan, die haar Sara noemt, en haar eerst stalt bij zijn dementerende moeder en later bij zijn verwende echtgenote. Vervolgens wordt Marona eindelijk Marona, een “naam die niemand anders heeft”, bedacht door het meisje Solange nadat die het hondje van straat heeft geplukt. Bij Solange, in huis bij haar alleenstaande moeder en strenge opa, vindt Marona haar meest huiselijke onderdak.

De melancholieke ondertoon van Marona’s verhaal krijgt visueel tegenwicht in de energieke, eclectische animatiestijl. De personages (ontworpen door de gevierde Belgische striptekenaar Brecht Evens) scheppen telkens hun eigen werelden, van de vloeiende bewegingen van Manolo in een Montmartre-achtige uitgaanswijk via de rechtlijnige prefab-bouwwerken van Istvans bouwplaats naar de krijttekeningen in het huis van Solange. Zelden zat er zoveel leven in een verhaal dat begint met de dood.