Mario

Homo in de voetballerij: ‘Kan zij niet je vriendin spelen?’

  • Datum 28-03-2019
  • Auteur Guus Schulting
  • Thema Filmkrant 419
  • Gerelateerde Films Mario
  • Regie
    Marcel Gisler
    Te zien vanaf
    28-03-2019
    Land
    Zwitserland, 2018
  • Deel dit artikel

Mario

Het aangrijpende voetbaldrama Mario onderzoekt de redenen waarom aanstormend talent Mario beter in de kast kan blijven. Niet uit schaamte, maar omdat zijn directe omgeving zoveel in zijn carrière heeft geïnvesteerd. Dat zet je toch niet zomaar op het spel?

Dat ze elkaar gaan krijgen weet je vanaf hun eerste ontmoeting. De voetbaltalenten Mario (Max Hubacher uit Der Hauptmann) en Leon (Aaron Altaras) worden half ontbloot aan elkaar voorgesteld in de kleedkamer van de Zwitserse profclub FC St. Pauli. Mario is er de aanvoerder van de selectie onder de eenentwintig, Leon is de nieuweling uit Hannover. Net als de rest van het team staan ze aan het begin van hun laatste jeugdseizoen. Wie nu niet goed presteert ligt eruit, wie opvalt kan doorstromen naar het eerste elftal met een profcontract. En waar zijn teamgenoten zich al druk maken over Leons kansen op een basisplaats, maakt Mario schuchter oogcontact. Een eerste moment van toenadering.

Mario, een braaf verteld maar onderhuids broeiend drama, zit vol met deze onuitgesproken momenten. Wanneer Mario en Leon per toeval huisgenoten worden, laat de Zwitserse veteraanregisseur Gisler (wiens eerder films soortgelijke thema’s aansneden) ze eerst een lange tijd om elkaar heen draaien. De nachtelijke onrust en ontwijkende blikken tijdens het gamen zijn mooi getroffen en liefelijk gespeeld. Langzaamaan groeien de twee naar de bevrijdende kus toe. Met dezelfde terloopsheid introduceert regisseur Gisler de alledaagse homofobie op de voetbalclub. “Hij speelt als een homo,” schreeuwt een medespeler achteloos wanneer een kans gemist wordt en ook de machospelletjes in de kleedkamer blijken constante momenten van vernedering voor Mario en Leon.

Interessant aan de film is de manier waarop Mario’s homoseksuele identiteit vervolgens verweven blijkt met zijn professionele carrière. Langzaamaan krijgen zijn teamgenoten lucht van de relatie. Dat begint met kleine pesterijen op het veld, maar neemt al snel meer dreigende vormen aan: vervelende briefjes, chantagepogingen, een dildo in een sporttas. Het wordt zo’n onhoudbare situatie dat Mario en Leon naar de clubleiding stappen. Die vind ‘uiteraard niets mis met de relatie’ maar heeft ‘liever niet’ dat het naar buiten komt. Er is al veel geïnvesteerd in de carrières van de twee en dat moet voor alle partijen niet op het spel komen te staan. Mario’s gehaaide spelersmakelaar begint met het oog op een profcontract meteen met inperken van de imagoschade: “Die beste vriendin van je, kan die niet je girlfriend spelen? Het zou je imago ten goede komen.”

Zo wordt de relatie van Mario en Leon iets wat steeds verder gemanaged moet worden door derden. Het dilemma dat de film vervolgens presenteert, is in hoeverre ze daarin mee kunnen gaan. Met alle zakelijke belangen blijkt dat een ingewikkelde existentiële koorddans, die afstevent op een hartverscheurend einde waarin Mario steeds verder verstrikt raakt in het web van halve waarheden en leugens dat uit naam van zijn carrière gesponnen is. Verstikkend, alsof langzaamaan de lucht uit zijn leven getrokken wordt. Is ’t het waard geweest?