Mama Weed

Klunzende kruimelcriminelen

Mama Weed

Het is even wennen: Isabelle Huppert, de grand dame van de Franse film, in een rechttoe-rechtaan misdaadkomedie als Mama Weed. Een politietolk komt in bezit van een grote lading hasj. Zal ze die verkopen?

Niet dat een rol van Isabelle Huppert per se zwaar moet zijn natuurlijk – voor elke La pianiste (2001) is er in haar oeuvre ook wel een knipogende Greta (2019) te vinden. Maar zo frivool als in Mama Weed zagen we haar niet eerder.

Huppert speelt de half-Algerijnse Patience, die als vertaler Arabisch afgetapte gesprekken analyseert voor een Parijse antidrugseenheid, maar ondertussen haar eigen leven verwaarloost. Tot diep in de nacht pluist Patience de onnozele gesprekken van kruimelcriminelen Scotch en Chocapic uit, terwijl ze ondertussen haar dochters nauwelijks ziet en de schulden zich opstapelen – vooral omdat haar hulpbehoevende moeder (Liliane Rovère) in een peperduur tehuis woont.

De ervaren regisseur Jean-Paul Salomé introduceert die existentiële beknelling mooi in de openingsscène waarin Patience als tolk meegaat bij een inval. Krap gangetje, krijsende baby’s, schreeuwende agenten. Terwijl het narcoticateam een deur intrapt, staat Patience nogal hopeloos aan de zijlijn. Een interessante introductie voor een vrouw van wie de problemen zich opstapelen en die duidelijk op een dood spoor zit.

Jammer genoeg blijkt het de enige echt geïnspireerde keuze van Salomé, die de film baseerde op de novelle La daronne van Hannelore Cayre. Want zodra de redding komt in de vorm van een grote partij hasj die per toeval in Patience’ bezit komt en die ze met behulp van het eerdergenoemde klunzenduo distribueert, vervalt Mama Weed vooral in de sleetse clichés van de Europese misdaadkomedie: grappende Marokkaanse criminelen in een kebabzaak; oosters harpgetokkel wanneer de Chinese huisbaas geïntroduceerd wordt; slowmotion shots wanneer Patience als haar dealende alter ego Mama Weed vol vertrouwen over straat struint.

Toch val je als kijker uiteindelijk wel voor Patience. Omdat ze gespeeld wordt door Huppert, bij wie de radeloosheid achter de perfecte façade nooit ver weg is. Maar ook omdat Patience als de ultieme underdog wordt neergezet, ternauwernood het hoofd boven water houdend in een mannenwereld en overgeleverd aan de grillen van het kapitalisme, en toch immer positief. “Zo kwetsbaar, maar toch zo vol zelfvertrouwen”, zegt haar baas en geliefde Philippe (Hippolyte Girardot) verbaasd. Het maakt dat je toch vooral hoopt dat Mama Weed uiteindelijk met haar misdaad wegkomt.