Greta
Bloedserieus met een knipoog
In de basis lijkt Greta een rechttoe rechtaan thrillertje. Maar in de uitvoering van regisseur Neil Jordan en het subtiel-komische spel van Isabelle Huppert ontstaat een slimme komedie die lacht om een oudbakken thrillergenre.
Stel je het volgende gedachte-experiment voor. Je hebt nog nooit een film met de Franse ijskoningin Isabelle Huppert gezien – sorry Paul Verhoeven! En je hebt nog nooit van de warmbloedige Ierse regisseur Neil Jordan gehoord – wis dus even magistrale films als The Crying Game (1992), Interview with the Vampire (1994) en The End of the Affair (1999) uit je geheugen. Je leest alleen maar stationsromannetjes en kijkt naar formulefilms op Netflix. Wat zou je dan vinden van een film als Greta?
De plot is pure potboiler, een rechttoe rechtaan thrillertje over de mysterieuze Greta (Huppert) in New York, een wereldvreemde vrouw met een enorme collectie handtassen die ze in de metro laat slingeren om jonge vrouwen naar haar huis in Brooklyn te lokken (dat er tussen alle hipsterkoffiehuizen, bakfietsen en wandelende baarden een paar mensen wonen die zo gek zijn als een deur zal niemand verbazen). En zo eindigt ook de goedgelovige Frankie (Chloë Grace Moretz) met een tas in de hand op de stoep van Greta. Die houdt er wel een heel merkwaardige manier op na om haar dankbaarheid te tonen.
De kern van de film is het kat-en-muisspel met stalkerachtige trekjes dat zich ontwikkelt tussen Frankie en Greta. Dit deel is duidelijk geïnspireerd door de reeks thrillers uit grofweg de jaren negentig waarin vrouwelijke hoofdrolspeelsters vaak door het lint gingen – denk aan Fatal Attraction of bijna elke film met Ashley Judd of Rebecca de Mornay. Als update van dit genre (nu met smartphones!) is Greta onderhoudend maar niet briljant.
Maar wat de film boven de middelmaat (die dit genre eigen is) uittilt is het feit dat het eigenlijk een komedie is óver een oudbakken thrillersubcategorie. Huppert liet in Verhoevens briljante Elle al zien dat een acteur van haar kaliber een drama met een heel serieus onderwerp volledig als komedie kan spelen. Het is een soort koorddansen voor acteurs dat ze in beide films presteert; de insteek blijft bloedserieus maar de manier waarop ze ernaar kijkt is altijd met een knipoog, terwijl ze zichzelf toch niet buiten de scène plaatst.
Dit soort finesse zal je waarschijnlijk eerder opvallen als je al met het werk van Huppert en Jordan bekend bent. Mocht dat niet het geval zijn, dan één tip: het is vooral niet verboden te lachen. De lach zal je weer vergaan als dingen steeds verder uit de hand lopen, totdat alles zodanig overdreven is dat het wel weer grappig wordt. Greta lacht over wat we allemaal bereid zijn om te slikken in een thriller.