MA VIE EN ROSE

Ludovic gaat er vanuit dat hij later gewoon met zijn vriendje zal trouwen. Maar flikkers krijgen met de vliegenmepper, zo heeft hij vernomen. Hoe een klein jongetje zijn heil zoekt in een plastieken droomwereld en hoe regisseur Alain Berliner daarbij lustig heen en weer vlindert tussen droom en werkelijkheid.

Wanneer filmmakers het thema transseksualiteit aansnijden, concentreren zij zich doorgaans op volwassenen en begeven zij zich ofwel in het frivole circuit waarin transseksuelen tevens travestieten zijn, denk aan The adventures of Priscilla, queen of the desert, of zij komen met een ingetogener film als Different for girls op de proppen. In de laatste film kan men nog net een glimp opvangen van een tiener die door zijn klasgenootjes voor eunuch wordt uitgemaakt en in de gemeenschappelijke doucheruimte wordt gemolesteerd, maar de aandacht van de filmmaker verplaatst zich daarna onmiddellijk naar de periode waarin de volwassen Karl definitief als Kim door het leven gaat.
Wanneer een scenario zich daarentegen toespitst op de belevingswereld van een zevenjarig jongetje dat er van overtuigd is dat hij een meisje is, hebben we met een heel wat minder beproefde invalshoek te maken. En dat is niet het enige, dat Ma vie en rose tot een verrassend Waals debuut maakt. Met de rampspoed die de kleine Ludovic in ‘de grote-mensen-wereld’ wacht, is het de makers zeker ernst. Een reden om daarom zonder meer te vervallen in een dramatische verhandeling, waarin niets dan deernis opgebracht kan worden voor de kleine held, is het echter niet. Sterker nog, Ma vie en rose is een bijzonder vrolijke film die door haar fantasievolle enscenering aan die rauwe werkelijkheid weet te ontstijgen.

Fantasiebuurt
Wat is dat toch met die afrossingen in gemeenschappelijke doucheruimten en kleedkamers? Het zal er wel mee te maken hebben dat wanneer de seksuele identiteit in het spel is, het naakte of halfnaakte lichaam een nog grotere bedreiging vormt voor ‘de echte man’. Ludovic zal het in zo’n kleedkamer in ieder geval ook moeten ontgelden. De hele goegemeente is het er op dat moment over eens dat Ludovic ‘een flikker’ is en dus een stoorzender.
Met zijn ‘prinsesje zijn’ heeft hij zijn ouders tot wanhoop gedreven en zelfs zijn broertjes hebben niet het lef om het in die kleedkamer voor hem op te nemen. Ludovic is dan inmiddels naar een psychiater gestuurd en is gedwongen om te voetballen en in zijn kruis te graaien zoals het een zevenjarig ventje betaamt, hetgeen overigens ook weer erg vermakelijke scènes oplevert. Maar als Ludovic er ondanks alles van overtuigd is dat hij een meisje is, rest hem niets anders dan in zich in te graven in de diepvrieskist.
En wat was het in eerste instantie gezellig in die nieuwe wijk waar hij met zijn ouders, zijn twee broertjes en zijn zusje terecht kwam. Berliner heeft er een zonovergoten, pastelkleurige fantasiebuurt van gemaakt waarin zonnebloemen juichend ten hemel rijzen. En als die buurt zich dan geleidelijk aan in een grauwsluier hult, roept Ludovic zijn eigen droomwereld op. Hier wordt hij op de steeds weer terugkerende tonen van ‘Ma vie en rose’ vriendelijk ontvangen door de blondgelokte Pam, een verschijning bij ons beter bekend als Barbie.

Suikerzoete kitsch
Dat Berliner het allemaal behoorlijk heeft aangedikt, is wel duidelijk. Een buurt waar transseksualiteit zonder meer doorgaat voor homoseksualitiet en waar zo’n algehele, buitenproportionele homofobie heerst, is nauwelijks denkbaar. En als Ludovic dan ook nog gespeeld wordt door zo’n prachtig joch als Georges Du Fresne, die met zijn betoverende spel fijngevoeligheid weet te paren aan een onverwoestbare vastberadenheid, wordt die volkswoede al helemaal onbegrijpelijk.
Ma vie en rose is dan ook een sprookje en sprookjes lenen zich uitstekend om de werkelijkheid flink uit te vergroten. De baas van Ludovics vader, die wanstaltige, dikke brombeer, is de ultieme verpersoonlijking van de grote boze wolf. Hij heeft er mede deel aan dat de familieleden als sociale paria’s het veld moeten ruimen en in een andere stad moeten gaan wonen. Het lijkt er op dat Ludovic zijn verdere leven een groot geheim met zich mee zal moeten dragen, ware het niet dat Barbie als de goede fee optreedt die haar toverstafje niet onbenut zal laten.
Ma vie en rose is heerlijke, suikerzoete kitsch. Een mooie, kleine film die tegelijkertijd ernstig en vrolijk, realistisch en magisch is en die met een vette knipoog leert dat dromen géén bedrog zijn.

Belinda van de Graaf