Luce

Na Jordan Peele gebruikt ook Julius Onah het genre van de psychologische thriller om in Luce zwarte identiteit te laten botsen met macht en de perceptie van anderen.

“Jij hebt makkelijk praten, je bent niet black black zoals ik”, zegt een medestudent tegen Luce. “Jij bent een Obama.” De hoofdpersoon van uit de psychologische thriller Luce, een bewerking van J.C. Lee’s toneelstuk, is als adoptiezoon van blanke liberals een modelstudent. Briljant, charmant, welbespraakt. Een poster boy voor succesvolle Afro-Amerikanen én de Amerikaanse droom. Tot plots de nachtmerrie dreigt en de ideale schoonzoon verontrustende trekjes krijgt. Althans, in de ogen van zijn Afro-Amerikaanse lerares geschiedenis die geschokt is wanneer de scholier in een opstel gewelddadig verzet van zwarte onderdrukten als een optie presenteert. Deze mevrouw Wilson reageert zoals de Amerikaanse critici op Nate Parkers gelijkaardige fantasie American Skin: hevig en ongenuanceerd. Ze zoekt bevestiging voor haar visie dat de vaardige debater eigenlijk het vleesgeworden kwaad is in een duister verleden, donkere geheimen en explosieve plannen. De gezaaide twijfel keert echter als een boemerang terug. Want misschien is Luce wel het slachtoffer van haar obsessie? Of is hij ècht een doortrapt acteur? De onzekerheid en verwarring blijft wanneer de strijd gestreden lijkt.

Het leuke aan The Cloverfield Paradox (2018), de vorige film van regisseur Julius Onah, was dat deze knettergekke sciencefictionfilm je meenam op een trip waarbij alles mogelijk is. Met het meer realistische Luce vertelt hij een verhaal dat op subtielere wijze verschillende richtingen uitgaat. Vooral omdat dingen zelden zijn zoals ze lijken. Maar ook omdat het conflict niet alleen de spanningen verhoogt maar ook verschillende personages uit hun comfortzone haalt. Luce’s moeder Amy ontdekt hoe broos moraliteit is, mevrouw Wilson ziet haar gelijkheidsdroom in duigen vallen, vader Peter merkt dat familie geen schild vormt tegen druk en Luce ervaart hoe nauw triomf en ondergang verbonden zijn.

Allemaal worstelen ze met hun identiteit en met de perceptie van anderen, met de verwachtingen van hun gemeenschap en de normen en structuren van de samenleving. “Ik wilde met Luce de problematiek van zwarte identiteit onderzoeken,” vertelde Onah me tijdens Film Fest Gent, “maar ook wie macht heeft en wie niet, hoe machtsstructuren ervoor zorgen dat bepaalde groepen omwille van klasse, ras of geslacht outcasts blijven.” Niet toevallig slingert Camus’ L’étranger rond bij de jongeman die perfect lijkt maar vanwege potentiële gewelddadigheid naar de marge wordt gedrongen. Luce is een ambigu en verontrustend personage, die de complexiteit van de wereld weerspiegelt in een film die een simplistische tegenstelling tussen goed en kwaad onderuit haalt. Luce is stof voor debat én lekker spannend.