Love

Het als tweede uitgebrachte deel van het drieluik Sex/Dreams/Love komt tot de kern van waar deze meesterlijke films over gaan: hoe we praten over relaties en hoe dat beter kan.

De uitbreng van Love (Kjærlighet) is zowel uitstekend getimed, als enigszins onhandig getimed. Hij is uitstekend getimed in die zin dat de film uitgaat op 7 augustus en de plot ervan zich ontvouwt van 6 augustus tot het eind van die maand. En hij is onhandig ge­timed in die zin dat de film wordt uitgebracht vóór Dreams (Drømmer), terwijl Love eigenlijk het slotstuk zou moeten zijn van de trilogie die begon met het eerder dit jaar uitgebrachte Sex.

Dat is tenminste de volgorde die maker Dag Johan Haugerud voor ogen had, en de volgorde die ook meer past bij hoe relaties zo’n beetje verlopen: eerst seks, dan dromen en dan pas liefde. Nu zitten we dus al opgescheept met de liefde voordat we hebben kunnen dromen.

Maakt het veel uit? Nee, niet echt – de drie films staan los van elkaar wat betreft plot en personages, behalve dan die ene bijfiguur uit Sex en Dreams die in Love een grotere rol heeft. Toch voelt Love, voor wie alle drie de films gezien heeft (wat van harte aan te bevelen is, maar niet nodig is om een ervan te waarderen), als een slotakkoord, een samenballing van allerlei thematische lijnen.

Meer dan de andere twee films bevat Love sleutelzinnen die de hele trilogie ontsluiten. “Je kan er niet vanuit gaan dat mensen daadwerkelijk begrijpen wat je zegt”, een grote waarheid die des te groter is binnen het geheel van deze trilogie over hoe mensen met elkaar (zouden kunnen) communiceren. Of: “Alles verandert constant, dus niets is echt fundamenteel.” Of: “Liefde is niet maar één ding, ook al hebben liefdesliedjes ons dat wijsgemaakt.” Of: “Ik heb heus wel een strikte moraal, alleen niet over seks, maar over hoe we met elkaar omgaan.”

Love heeft twee-en-een-halve hoofdpersoon. Eén: oncoloog Marianne (Andrea Bræin Hovig), die valt voor geoloog Ole (Thomas Gullestad), maar een relatie afhoudt omdat hij al twee kinderen en een wat behoeftige ex heeft. Twee: verpleger Tor (Tayo Cittadella Jacobsen), die geheel tegen alle ethische richtlijnen in iets begint met patiënt Bjørn (Lars Jacob Holm). En de halve: Marianne’s vriendin Heidi (Marte Engebrigtsen), die als ambtenaar bezig is de viering van de honderdste verjaardag van de stad Oslo in goede banen te leiden. Haar pitch daarvoor opent ze met een viering van de architectuur van het stadhuis: “Elk aspect ervan straalt menselijkheid uit.” Ook weer zo’n zinnetje dat voor deze hele trilogie kan staan.

Dreams wordt later dit jaar uitgebracht. Als er tegen die tijd ergens een filmtheater zo wijs is om deze trilogie als triple bill te vertonen (en dan hopelijk in de goede volgorde), zit ik op de voorste rij.