Little Amélie or the Character of Rain

De beste lange animatie van het jaar toont het perspectief van Amélie, een Belgisch kindje in Japan, die zichzelf als tweeënhalfjarige ervaart als God van haar prachtige wereld – maar moet leren omgaan met afscheid en dood.

Deze recensie vormt een twee-eenheid met die van Ugo Bienvenu’s Arco. Twee Franse winnaars van het animatiefestival van Annecy, die allebei getuigen van de vruchtbare kruisbestuiving tussen Japanse en Franse animatie: Arco ontving de hoofdprijs en Little Amélie or the Character of Rain de publieksprijs.

Het publiek had in dit geval gelijk: Amélie et la métaphysique des tubes (de oorspronkelijke titel) is de beste lange animatie van het jaar, technisch hoogstaand en met een enorme psychologische finesse.

De film is gebaseerd op de semi-autobiografische roman Métaphysique des tubes van de Belgische auteur Amélie Nothomb, over haar vroege jeugd in Japan. Maïlys Vallade en Liane-Cho Han bewerkten het tot een animatiefilm voor alle leeftijden, zonder de cruciale thema’s van dood en afscheid te vermijden. Want, zoals Vallade zei in een interview: “We beschouwen kinderen niet als idioten.”

Amélie bevindt zich, als ze tweeënhalf is, in een vegetatieve staat – geestig verbeeld met een timelapse, waarin iedereen beweegt behalve zij. Als een zwijgende boeddha ervaart ze zichzelf als God van de wereld. Totdat ze in beweging komt.

Alles wat daarna gebeurt, begeleidt haar overgang van God naar mens, van de magische situatie waarin de hele wereld van jou is, naar accepteren dat jij, net als iedereen, van de wereld bent. Maar ook: van jezelf beschouwen als de alfa en omega, naar verbindingen leggen met anderen. Allemaal weergegeven vanuit het perspectief van Amélie, ruwweg tussen tweeënhalf en drie jaar oud. Waarbij de overgangen tussen wat wij herkennen als de realiteit en Amélie’s verbeelding zo vloeiend zijn als zij ze ervaart: voor haar is het allemaal een en hetzelfde.

De debuterende Franse regisseurs zijn uitgesproken over hun inspiratie door Japanse animatoren, met name Isao Takahata, Hayao Miyazaki en Sunao Katabuchi (In this Corner of the World, 2016). En ze zochten welbewust naar een Japanse componist, die ze vonden in Mari Fukuhara. Wat past bij het onderwerp – een Belgische expat-familie in Japan – maar ook aansluit bij hun ervaring als crewleden van de anime-geïnspireerde films van Rémi Chayé (Tout en haut du monde, 2015; Calamity, 2020).

Voor Little Amélie perfectioneerden zij Chayé’s stijl van zachte kleurenpaletten zonder belijning. Dat schept een visuele samenhang die erg goed past bij hun onderwerp, aangezien Amélie zeker in het begin nog nauwelijks onderscheid maakt tussen zichzelf en de wereld om haar heen. Als zij zegt “Open!”, gaan de bloemen open; als zij haar oor te luisteren legt op de stofzuiger, hoort ze dat die van binnen even goddelijk is als zij.