L’innocent

De waarheid acteren

L’innocent

Met charme en souplesse verweeft Louis Garrel een klassieke misdaadplot in deze Franse praatfilm, waarin de waarheid zich soms makkelijker laat acteren dan uitspreken.

Tijdens een acteerworkshop in een gevangenis speelt crimineel Michel een crimineel. Dat doet hij zeer overtuigend, in de openings­scène van L’innocent. Maar is dat omdat hij zo goed acteert of omdat hij helemaal niet acteert en simpelweg zijn werkelijke inborst laat zien?

Acteren en jezelf blootgeven blijken dicht bij elkaar te liggen in Louis Garrels vierde film als regisseur. De 38-jarige Garrel kan het weten: op zijn vierde stond hij al voor de camera (in een film van zijn vader Philippe) en sinds zijn volwassen acteerdebuut met Ceci est mon corps in 2001 bouwde hij een flinke staat van dienst op als acteur.

Ook in L’innocent speelt hij zelf de hoofdrol, net als in zijn eerdere films Les deux amis (2015), L’homme fidèle (2018) en La croisade (2021). In alle films heet zijn personage Abel, al is er narratief geen verband. En voor alle films grijpt Garrel terug op zijn eigen leven.

Voor L’innocent is dat het feit dat Abels moeder een relatie aangaat met een man in de gevangenis. Dat deed ook Garrels eigen moeder, acteur en filmmaker Brigitte Sy, die op Garrels achttiende hertrouwde met een man die ze ontmoette tijdens een filmproject in een gevangenis. Sy baseerde zelfs haar regiedebuut Les mains libres (2010) op die relatie. Garrel omschreef L’innocent grappend als een remake van die film, maar dan vanuit het perspectief van de zoon.

En die zoon vindt het maar niks. Abel verzet zich luidruchtig tegen het nieuwe geluk dat zijn moeder (Anouk Grinberg) vindt met Michel – die acterende crimineel uit de openingsscène dus, inmiddels op vrije voeten (en innemend gespeeld door Roschdy Zem). Maar in feite acteert Abel zijn overbezorgde houding, als masker voor zijn eigen kwetsbaarheid. Want waar zijn moeder ook bij haar zoveelste huwelijk nog blind vertrouwt op de liefde, stopt Abel sinds zijn echtgenote stierf bij een auto-ongeluk al zijn emoties heel diep weg. En dan vooral zijn sluimerende gevoelens voor zijn goede vriendin Clémence (Noémie Merlant).

Als vervolgens de misdaadplot op gang komt – want uiteraard blijkt Michel toch niet helemaal klaar met zijn oude criminele leven en uiteraard raakt Abel in diens zaakjes verwikkeld – verweeft Garrel die acteerthematiek ook vernuftig in de stijl van de film. Deze Franse praatfilm wordt bij vlagen even een thriller – en soms spéélt de film een thriller. Als Abel zijn stiefvader begint te bespioneren, zet Garrel een splitscreen in die van L’innocent heel even een gelikter soort heist-film maakt. Tot Abel weer met zijn neus op de feiten wordt gedrukt.