L’homme fidèle

Louis Garrels in Parijs gesitueerde drama L’homme fidèle, over de plotselinge hereniging van twee geliefden, is vooral een nostalgische liefdesverklaring aan de Franse Nouvelle Vague en mist hierdoor eigentijdse urgentie en de signatuur van de kunstenaar.

Marianne (Laetitia Casta) verrast haar partner Abel (Louis Garrel) op een dag met een verbluffende mededeling: ze is zwanger, en niet van hem maar van zijn beste vriend Paul. Vanaf dat moment lopen de levens van de twee uiteen: Marianne krijgt met Paul een zoon, terwijl Abel zijn ex maar niet uit zijn hoofd kan zetten. Hij blijft in zijn hart trouw aan de vrouw met wie hij niet meer samen is. Acht jaar later zoekt Marianne na de onverwachtse dood van Paul weer toenadering tot haar ex. Tot weerzin van haar zoon Joseph, die vindt dat zijn moeder hem ontstolen wordt.

In het appartement van Marianne en Joseph liggen vaders spullen intussen weg te kwijnen. Het is een ironisch beeld, aangezien L’homme fidèle voortdurend gaat over de alomtegenwoordige Paul die nimmer in beeld verschijnt, maar wel onderwerp is van menig gesprek. Zoals wanneer Abel tijdens een bedscène aan Marianne vraagt of ze ooit op dezelfde dag seks had met hem en zijn voormalige boezemvriend. De film had in die zin ook ‘La femme infidèle’ kunnen heten, een knipoog naar Claude Chabrols thriller uit 1969. Chabrol was natuurlijk een van de meesters uit de Franse Nouvelle Vague-stroming, waarnaar filmmaker en acteur Louis Garrel (in navolging van zijn vader Philippe) in zijn oeuvre eindeloos verwijst.

Garrel schreef het scenario van L’homme fidèle met Jean-Claude Carrière (bekend van samenwerkingen met Luis Buñuel in de jaren zestig en zeventig) en laat zijn film in de traditie van Jean-Luc Godard en consorten hevig leunen op voice-over: de acteurs spelen ingehouden en uiten hun ware emoties in het commentaar buiten beeld. En over Godard gesproken: met de introductie van Pauls zusje Eve (Lily-Rose Depp) ontstaat een driehoeksverhouding die enigszins doet denken aan diens Bande à part (1964), of Truffauts Jules et Jim (1962), maar dan met twee vrouwen en één man.

Garrel betoont zich net als in zijn speelfilmdebuut Les deux amis (2015) een romanticus die dweept met de filmhistorie en daardoor zijn eigen stem nog niet helemaal heeft gevonden. L’homme fidèle mist de hedendaagse rebelsheid die de films uit de Nouvelle Vague destijds zo kenmerkten. Misschien komt dit wel omdat de kunstenaar Garrel niets heeft om tegen te ageren.