Les pires

Een regisseur komt in de bescheiden satire Les pires naar een achterstandswijk voor een film over de schoonheid van verval, maar heeft oogkleppen op voor wat zijn jonge, ongetrainde acteurs doormaken.

“Magnifique!”, jubelt filmmaker Gabriel (Johan Heldenbergh) bij het aanschouwen van een flatgevel vol gaten. Dit is precies waarvoor hij naar deze achterstandswijk in een Noord-Frans stadje is getrokken: de schoonheid van verval. Hij laat zijn jonge hoofdpersoon Ryan (Timéo Mahaut) erlangs fietsen, in precies het goeie tempo.

Later, zonder dat Gabriels camera erbij is, wandelt tiener Lily (Mallory Wanecque), de andere hoofdrolspeler van Gabriels film, langs diezelfde muur – maar dat shot is een stuk bruisender. Zo benadrukken regisseurs Lise Akoka en Romane Gueret in hun eerste speelfilm continu het spel dat zij spelen met de film-in-hun-film.

Tijdens de casting voor Gabriels film stelt de pientere Maylis (Mélina Vanderplancke) de cruciale vraag: waarom selecteren jullie alleen les pires, ‘de ergsten’ – de grootste probleemgevallen van de wijk? Met Les pires nemen Akoka en Gueret het genre ‘coming of age in een achterstandswijk’ subtiel op de hak, een subtype van sociaal-realistische films dat minstens terugvoert tot Kes (Ken Loach, 1969).

Gabriel toont zich in het droogkomische Les pires bepaald niet de meest integere filmmaker (ook niet de meest briljante, trouwens, afgaand op de tenenkrommende scènes die we hem zien draaien). Hij deinst er niet voor terug zijn jonge en ongetrainde acteurs te manipuleren – hij kwam hier immers voor authenticiteit. Toch laten Akoka en Guerot zich er niet toe verleiden Gabriel te veroordelen. Er zit maar een dun laagje branie over zijn menselijke zwakheid, ook dankzij sterk spel van Johan Heldenbergh, de enige getrainde acteur in de cast.

Zo hebben de filmmakers uiteindelijk voor al hun personages een humane blik. Gabriel is in feite slechts een bijfiguur in Les pires, dat vooral draait om de vier jongeren die in zijn film gaan spelen en daardoor elk op eigen wijze een confrontatie met zichzelf aangaan. Geen strenge satire, maar een warme en onderhoudende film die tussen de regels door toch stekelige vragen stelt.