Las bestias (As bestas)

Op het Spaanse platteland raakt de Franse boer Antoine in de clinch met zijn buren. In het oplopende conflict staat ook een vastgeroest idee van mannelijkheid op het spel.

Of het nu in de achterkamertjes en wandelgangen is van de Spaanse politiek (El reino, 2018) of de van hitte dampende straten van Madrid (Que Dios nos perdone, 2016), filmmaker Rodrigo Sorogoyen zoekt overal de spanning op. En dan niet het soort spanning dat langzaam opgevoerd wordt. Sorogoyen zet in zijn films vrijwel vanaf het begin de duimschroeven erop, die vervolgens alleen maar verder aangedraaid worden.

Dat geldt zeker ook voor Las bestias (As bestas), dat zich afspeelt in het glooiende en bosrijke platteland van Galicië en begint met slowmotion-beelden van wilde paarden die tegen de grond gewerkt worden door zogeheten aloitadores. Het fysieke van die scène, het machismo en het via geweld laten gelden van dominantie vormen ook de aard van het conflict dat de katalysator is van de film.

Aan de ene kant van dat conflict staat de Fransman Antoine (Denis Ménochet), die samen met zijn vrouw Olga (Marina Foïs) op deze Spaanse grond ecologisch verantwoord groente en fruit verbouwt. Dat valt niet in goede aarde bij de ruwgebolsterde en conservatieve dorpsbewoners. Zeker niet als het echtpaar ook nog eens weigert te tekenen voor de komst van windmolens en de belofte van financiële compensatie die daarbij hoort. Vooral de volwassen broers Xan (een grimmige Luis Zahera) en Lorenzo, die met hun moeder naast de Fransen wonen, keren zich tegen hen.

Wat begint met verbale en indirecte dreigementen in de bar waar de dorpsbewoners dag in dag uit domino spelen, vertaalt zich al snel naar fysieke daden. Een mengeling van tergen, plagen en intimideren die steeds dreigender vormen aanneemt. Sorogoyen en coscenarist Isabel Peña spelen met de conventies van de western en vooral het bijbehorende beeld van mannelijkheid, dat nog steeds levensgevaarlijk is, maar hier ook iets verweerds en vastgeroests heeft.

Olga is in al die voorvallen nauwelijks meer dan een omstander. Antoine is de prooi die de broers opjagen. Daarin dringt zich een onverwachte vergelijking op met Dan Trachtenbergs recente Predator-film Prey (2022), waarin de Predator niet in staat is de vrouwelijke jager Naru als een bedreiging te registreren, met als gevolg dat zij praktisch onzichtbaar is voor hem. En net als in die film blijkt dat ook hier een misrekening. Zo is Las bestias een op hoogspanning gevoerde studie naar de verschillende manieren waarop mensen omgaan met conflict en onderlinge confrontaties, die soms net iets te schematisch langs genderlijnen loopt.