Laatste ronde

Samen een Ikea-kast plaatsen vraagt al veel van het samenwerkend vermogen van de mens. Vier overmoedige jeugdvrienden verbouwen samen een compleet pand in dit filmvervolg op Ventoux.

Tien jaar na hun emotionele trip down memory lane met een fietsbeklimming richting Mont Ventoux, komen jeugdvrienden André, Bart, David en Joost weer samen. De heren tikken bijna de zestig aan. Maar ze voelen zich nog krachtig en staan te trappelen om gezamenlijk de oude, Vlaamse hoeve van Joost onder handen te nemen. Er is drank, de racefietsen zijn mee en de mannen bevinden zich op het bekende terrein van hun vertrouwde vriendendynamiek.

De verbouwing blijkt een slim bedachte katalysator voor allerhande kleine en grote conflicten. Komische, onhandige bouwblunders wisselen al snel de bloedserieuze ernst af van oud zeer en de harde werkelijkheid: geen van de mannen in dit ensembledrama heeft het eeuwige leven.

Laatste ronde is het filmvervolg op Ventoux (2015). Het scenario is geïnspireerd op Bert Wagendorps roman Ferrara (2017). Hij herschreef het, samen met met Boris Paval Conen en Nicole van Kilsdonk, tot dit op zichzelf staande verhaal in de Vlaamse klei. De film is ook begrijpelijk voor diegenen die Ventoux gelezen noch gezien hebben, maar de personages langer kennen heeft natuurlijk de voorkeur.

Bijna alle acteurs keren terug in hun oorspronkelijke rollen – alleen Reinout Bussemaker vervangt hier Kasper van Kooten als Bart. Het werkt altijd fijn als acteurs samen met hun personages ouder worden. Waar in Ventoux flashbacks naar gebeurtenissen in hun jeugd belangrijk waren voor de gelaagdheid van het verhaal, is dat hier niet het geval. De broodnodige loutering is afgetikt, de vriendschappen zijn bestendigd. In het hier en nu blijkt het leven zelf meer dan voldoende drama te kennen om keurig uit te kunnen werken. Het enige nieuwe personage is de jongvolwassen dochter van Bart, die even neerstrijkt tussen de afwisselend genietende, lachende, huilende en kijvende heren, als voice of reason. Ze is een subtiel geschreven personage dat, zonder zeer aanwezig te zijn, op sleutelmomenten de slimme aangever is.

Hoewel er, geheel in de tijdgeest, afgevraagd wordt of je als geprivilegieerde witte man op leeftijd nog wel grappen mag maken, blijft het scenario godzijdank ver weg van VI-kleedkamerhumor. Natuurlijk wordt er soms over vrouwen gepraat in deze mannenvriendschappenfilm, maar meer nog over hun eigen onderlinge verhoudingen, over etterende geldkwesties, bouwongelukjes, toekomstdromen en eindigheid.

Dit alles wordt in een aangenaam rustig tempo opgedist – zonder traag te worden. De prachtige locatie biedt een mooie visuele omlijsting. De verbouwing als aanjager van allerhande thema’s is natuurlijk perfect: de hamers kunnen in de muren als het te gevoelig wordt, bouwactie wakkert op vanzelfsprekende wijze onderbuikemoties aan en tijdens welverdiende, ontspannen rustperiodes worden die moeilijke gesprekken alsnog gevoerd.