LA DOPPIA ORA

Waar Giuseppe Capotondi’s la doppia ora begint als romantisch drama wordt het al snel verdraaid tot psychologische misdaadfilm, om de kijker vervolgens nog een paar keer op het verkeerde been te zetten.

"Laten we alleen over leuke dingen praten", stelt Guido voor. Hij zit tegenover Sonia aan een tafeltje tijdens een avond speeddaten in de tweede scene van Giuseppe Capotondi’s la doppia ora. "Jij begint", zegt zij met een kleine glimlach. Hij denkt even na, maar moet dan toch toegeven: "Er schiet me niets te binnen." Dat Sonia (Ksenia Rappoport) weinig vrolijks weet te bedenken, verbaast de kijker dan al niet meer: in de openingsscène van de film zagen we al hoe een gast van het hotel waar Sonia als kamermeisje werkt in haar bijzijn uit het raam sprong en hintte ze er al naar dat dit niet de eerste dramatische gebeurtenis in haar leven was. Het duurt wat langer voordat we er achter zijn waar de zwaarte in Guido’s gemoed vandaan komt.
Dan hebben Sonia en hij de benauwende omgeving van die speeddate-sessie al lang en breed achter zich gelaten, voor een wandeling door de stad waar Guido Sonia vertelt over het dubbeluur: als voor en achter de dubbele punt op een digitaal display dezelfde cijfers staan — als hij het vertelt is het 23:23u — mag je een wens doen. "En werkt dat?", wil Sonia weten. Guido pauzeert even, maar zegt dan toch "Nee." Maar ondanks zijn scepsis blijft het dubbeluur een sturend gegeven in de verdere plot, die herhaaldelijk drastisch van richting verandert en waar we hier dan ook verder niet te veel over zullen zeggen.

Noir-accenten
Wat misschien kan volstaan is te stellen dat la doppia ora in feite de Europese arthouse-tegenhanger is van het Amerikaanse bombast van inception. De twee films spelen met ideeën over droom en werkelijkheid. Beide zijn stilistisch aan de gelikte kant en hoewel la doppia ora uiteraard niet het megalomane Hollywoodbudget van inception heeft, is de reclameachtergrond van debuterend regisseur Capotondi zeker zichtbaar. En beide kruisen een romantisch drama met raadselachtige misdaadverwikkelingen, doorspekt met noir-accenten en karakters die nooit zijn wie ze lijken. Zelfs de mechanismen waarmee een droomwereld gesignaleerd wordt, zijn hier en daar hetzelfde: waar in inception tussen de verschillende droomlagen wordt geschakeld door ‘Non, je ne regrette rien’ van Édith Piaf af te spelen, speelt hier ‘In Between Dreams’ van The Cure een hoofdrol.
Ook de tegenwerpingen zijn hetzelfde. Hoewel de intriges een film lang boeien, en de cinematografische middelen bij vlagen overdonderen (in het geval van la doppia ora met name de montage), beklijft het uiteindelijk niet. Daarvoor zijn er te weinig rafelranden, zijn de plots te zeer als een klokwerk in elkaar gezet, met te weinig losse eindjes of filosofische overdenkingen om naderhand over na te bomen. Maar bewonderenswaardig is het wel.

Joost Broeren