Kiddo

Onconventioneel ouderschap was het basis­idee voor deze energieke en gevoel­volle jeugdfilm, geselecteerd voor de Berlinale, die ook de volwassen kijkers zal aanspreken.

“Je moet iedere dag een keer hard schreeuwen, anders word je krankzinnig.” De elfjarige Lu hoort dit advies van haar na jarenlange afwezigheid teruggekeerde moeder Karina met verbazing aan. Maar misschien toch wel cool, zie je haar denken. “Het is alles of niets, kiddo!”, aldus de stoer gelaarsde Karina. Intussen kijkt die toch wat onzeker, alsof ze niet weet hoe ze moeder moet zijn.

In het kindertehuis waar Lu woont, vertelt ze altijd trots dat haar moeder een Hollywood-ster is die haar eigen stunts doet en naar sinaasappels ruikt. Als Karina dan plots in levenden lijve voor de deur staat, denkt Lu verheugd dat alles goed komt, maar het draait uit op een opgewekte kidnapping.

Karina is verslingerd aan oude Hollywood-­films (“Alle goeie films zijn in zwart-wit kiddo, de rest is shit”) en fantaseert dat ze samen net zo’n duo vormen als de roemruchte Bonnie en Clyde. In een afgeragde Chevrolet snellen ze naar oma in Polen, waar de sleutel naar hun droomtoekomst wacht – beweert Karina.

Intussen zien we hoe Lu (mooi gevoelvol naturel gespeeld door Rosa van Leeuwen) met tegenstrijdige gevoelens kampt. De roadtrip is een onverwacht avontuur, maar ze maakt zich ook zorgen. Gaat moeder met haar soms drieste acties niet te ver?

Een kind dat de verstandigste is naast een volwassene die gekke dingen doet is een vaker gebruikt gegeven. Maar deze eerste lange speelfilm van Zara Dwinger (Het meisje dat vervloekt was, 2021), mede geschreven door Nena van Driel (serie Mees Kees, 2017-20), steekt het in een fris jasje. Een levendige, excentrieke en tikje brutale roadmovie met schurende randjes en inventieve details – zoals slang Henk, Lu’s lievelingsdier.

Daarbij is deze onorthodoxe moeder-dochter-ontmoeting meer dan een levendige fantasie met spanning en bravoure. Het mag aanvankelijk wat gechargeerd lijken, en de filmverwijzingen zullen vooral de oudere kijker aanspreken, maar in emotioneel opzicht voelt dit avontuur juist heel echt. Het steunt op realistische gevoelens en verlangens, zonder sentimentele clichés. Lu wil gewoon een moeder, maar niet alle moeders zijn gewoon. Als Karina eindelijk eerlijk durft te zijn over haar problemen levert dat ontroerende momenten op die ook de jongere kijkers zullen aanspreken. Valt ook nog best wat over na te praten.

De vorm sluit mooi aan bij het vrijbuitergevoel. Er zijn grafische grapjes, en oude filmbeelden met Hollywood-sterren benadrukken Karina’s perspectief, dat een beetje naast de normaliteit hangt. Tegelijkertijd zien we alles met de realistische blik van Lu. We voelen heel goed wat er speelt. Juist die combinatie van uiteenlopende elementen maakt Kiddo een verrassende en aansprekende familiefilm. Misschien niet voor de allerjongsten, maar voor een tienjarige moet dit een bijzondere belevenis zijn.