Juniper

Er gebeurt veel in dit familiedrama: rouw, ouder-kindzeer, volwassenwording, hernieuwde waardering voor elkaar en een naderend afscheid. Matthew J. Saville verbindt het allemaal in zijn persoonlijke speelfilmdebuut. Soms ten koste van potentiële diepgang, al komen er beeldschone scènes voorbij.

De zeventienjarige Nieuw-Zeelander Sam ziet het leven niet meer zitten. Zijn moeder is gestorven, zijn bestaan raakte ontwricht en zijn vader besloot hem naar een kostschool te sturen. Onbegrijpelijk, vindt de tiener, aangezien zijn vader óók tegen zijn wil naar een kostschool werd gestuurd, door diens moeder Ruth. Zij wordt prachtig gespeeld door een even elegante als hoekige Charlotte Rampling.

Ruth komt na jarenlange radiostilte over vanuit Engeland omdat ze zorg nodig heeft. Als vader tegelijkertijd plots naar Engeland afzwaait, moet Sam tijdens zijn vakantie de honneurs waarnemen. Van meet af aan bliksemt het tussen de oudere vrouw en de tiener. De ongenaakbare Ruth zit in een rolstoel aan haar alcoholinfuus; Sam piekert er niet over om met haar te socializen.

Toch komen deze eenzame, ploeterende zielen nader tot elkaar. Ruths verleden als oorlogsfotograaf intrigeert Sam en Sams eigenwijze karakter bevalt Ruth op haar beurt steeds meer. Ze maken er schoorvoetend een begin aan om intergenerationeel oud zeer weg te werken. Maar is het op tijd?

In het persoonlijke drama Juniper worden veel gewichtige thema’s verwerkt, rondom rouw, zelfdodingsgedachtes en de angst om alleen te sterven. Maar het gaat ook over onmacht, schaamte en hoe ouders en kinderen elkaar diep kunnen kwetsen. Dat is zware kost, maar de belangrijkste personages zijn rap van tong en hun zwarte humor brengt wat lucht in het drama. Je voelt gelijk dat dit door Matthew J. Saville geschreven en geregisseerde familiedrama – zijn speelfilmdebuut – hem na aan het hart ligt. Hij baseerde het personage van Ruth op zijn eigen, avontuurlijke grootmoeder Heather, die onder meer de Spaanse Burgeroorlog van dichtbij meemaakte en dagelijks ‘genoeg gin dronk om een olifant te vellen’ (aldus de regisseur in de persmap).

Ook zij was, aldus Saville, moedig, scherp en grappig. En ook zij was bang om alleen te sterven. Het personage Sam is ondertussen deels geïnspireerd op zijn eigen ervaringen op een kostschool in Nieuw-Zeeland, waar hij van dichtbij meemaakte hoe relatief veel jongens een eind aan hun leven maakten.

Het thema oorlog wordt licht aangestipt, vooral door het tonen van enkele foto’s en wat opmerkingen van oma over jongens die te vroeg het leven lieten. Het blijft helaas aan de oppervlakte. Dat geldt ook een beetje voor de issues tussen de zoon en zijn vader én tussen de vader en zijn oude moeder. Het is te veel om allemaal doorwrocht aan te pakken. Wel zijn er een paar prachtige scènes tussen de grootmoeder en haar kleinzoon, en gevoelige muziek die het melodrama niet al te zwaar aanzet.