Jump, Darling

Een alcoholistische dragqueen en een dementerende grootmoeder vinden steun bij elkaar in een Canadese uithoek. Met thema’s als zelfmoord, familietrauma en verslaving laadt scenarist en debuterend regisseur Phil Connell veel hooi op de vork.

In de openingsscène van Jump, Darling leren we de dertiger Russell kennen als een dragqueen die ongelukkig is met zijn leven. Aan het eind manifesteert Russell zich nog steeds als dragqueen, maar nu met iets van hoop op betere tijden. Waarom pruiken, make-up en playbacken hem eerst niet gelukkig kunnen maken en later wel: daarover blijf je als kijker in het duister tasten.

Dat hij te veel drinkt is wel meteen duidelijk. Ook vernemen we dat zijn pogingen om het in Toronto te maken als acteur op niets zijn uitgedraaid. Dit tot verdriet van Russells sociaal ambitieuze partner, die zijn optredens in een verlopen travestieclub afkeurt. Waarop de gekwetste wannabe-diva abrupt de jarenlange relatie verbreekt.

Met schamele bezittingen en enkele flessen whisky reist hij naar zijn geboortedorp op het platteland van Ontario. Zijn grootmoeder heeft hem ooit haar Jaguar beloofd. Die auto zou een rol moeten spelen in een toekomstplan dat hem zelf ook niet al te helder voor ogen staat.

De ontwikkeling die oma Margaret doormaakt is duidelijker. De dementerende dame weet dat ze niet meer voor zichzelf kan zorgen. Tegelijkertijd vertikt ze het om te verhuizen naar het verzorgingstehuis dat haar goedbedoelende dochter (Linda Kash) voor haar heeft uitgezocht. Enige tijd sluiten Russell en zijn oma een verbondje: hij houdt haar uit het tehuis en zij sluit welwillend haar ogen voor het geld dat hij van haar rekening ‘leent’. Wanneer hij na enige tijd toch besluit zijn drag-droom na te jagen in de stad is duidelijk dat Margaret drastischere maatregelen moet nemen om haar leven in eigen hand te houden.

Troebel door elkaar lopende narratieven over een suïcidale familiehistorie en hulp bij zelfdoding (met een gratuit euthanasiesausje) vertellen je als kijker dat de makers nauwelijks hebben nagedacht over deze thematiek. Misschien vonden ze dat niet nodig omdat ze konden leunen op de onmiskenbare charmes van de onvermoeibare acteerveteraan Cloris Leachman, die op haar 45ste een Oscar won voor haar bijrol in de film-over-film-klassieker The Last Picture Show (1971) en die op haar 82ste nog meedeed aan Dancing with the Stars. De cynische Maragaret – die elke tweede zin besluit met het woordje “darling” – zou een van haar laatste rollen zijn: Leachman overleed begin 2021.

Thomas Duplessie doet het zeker ook niet slecht als Russell. Hij heeft alleen de pech dat de travestietraditie recentelijk in een stroomversnelling is gebracht door een stroom tamelijk spectaculaire playback/zang/dans-acts in de Netflix-hit Pose. En ook al is zijn act nog zo overtuigend, aan het eind van de film zijn Russels motieven nog net zo diffuus als aan het begin.