Julie zwijgt

Stille kracht

Julie zwijgt

Een jong sporttalent belandt in een crisis wanneer tegen haar coach een onderzoek wordt ingesteld. Met zijn onverdeelde aandacht voor Julie plaatst de film zich pal naast haar.

Waarom heb je nooit iets gezegd? Het is een even voor de hand liggende als onmogelijke vraag in het geval van grensoverschrijdend gedrag – één die de hele kwestie terugbrengt tot een communicatieprobleem. In plaats van deze vraag te stellen of te beantwoorden laat Julie zwijgt, het zelfverzekerde speelfilmdebuut van de Belgische regisseur Leonardo van Dijl, heel precies zien hoe complex dat ‘iets zeggen’ eigenlijk in elkaar steekt.

Julie is een veelbelovend tennisser, die intensief traint bij een prestigieuze club. De film begint met de schorsing van haar coach Jeremy, kort nadat een voormalige sterpupil zich gesuïcideerd heeft. Er zijn verdenkingen tegen Jeremy en het is een van de sterke keuzes in de film om de vraag naar de precieze aard van die verdenkingen net zo lang te negeren totdat ze irrelevant wordt. Wel zien we hoe hij ondanks een contactverbod Julie toch blijft benaderen en op manipulatieve wijze probeert controle te houden over haar doen en laten. Dat hij een man is die grenzen overschrijdt, heeft geen verdere bewijsvoering nodig.

Intussen zijn ieders ogen en oren gericht op de nieuwe rijzende ster onder Jeremy’s hoede, van wie de prestaties ineens omgeven worden door de vraag: hoe gezond en hoe professioneel is die relatie? Julie wordt uitdrukkelijk uitgenodigd haar verhaal te doen, waardoor haar keuze om dat niet te doen iets van een raadsel krijgt.

Julie zwijgt is het lovenswaardige acteerdebuut van tennistalent Tessa Van den Broeck, die haast in elk shot centraal staat, regelmatig afgezonderd in het kader. Sportieve discipline maakt deel uit van haar pantser, waar krachtige emoties doorheen schemeren: een kluwen van trots, loyaliteit, zelfverloochening en angst voor verlies, die alleen met beleid en geduld kan worden ontward – door Julie zelf.

De film onderscheidt zich door het respectvolle tempo waarin hij dat proces gadeslaat; ook het merendeel van de personages rondom Julie blinkt uit in terughoudendheid. Zoveel voorbeeldig gedrag zou zomaar een dodelijk saaie film kunnen opleveren, maar in Van Dijls regie zorgt het juist voor spanning, doordat alle aandacht zich concentreert op Julie en hoe zij zich in stilte herpakt.

Het past bij die introverte aanpak dat de film, net als het recente Small Things Like These (van landgenoot Tim Mielants), de eindcredits laat rollen zodra de vertelling het punt bereikt waarop je er bij de meeste films nog eens goed voor gaat zitten. Ook dat is karakter.