INTOLERABLE CRUELTY

Ze zijn er weer allemaal, de mannen met de vreemde namen: Heinz, baron Krauss von Espy, Ollie Olerud en Rex Rexroth, maar ze willen deze keer maar niet tot leven komen. Met als gevolg dat het vorige werk van Joel en Ethan Coen in retrospectief nog beter wordt na het zien van hun nieuwste komedie Intolerable cruelty. Waar alle overdacht-idiote invallen en absurde terzijdes voorheen bijna altijd perfect werden getimed en uitgespeeld, daar ontsnapt nu de lucht te vaak uit de strakgespannen ballon. Zo gemakkelijk als het combineren van zwaarwichtigheid en lichtvoetigheid hen altijd leek af te gaan, zo pijnlijk vliegt de film nu soms uit de bocht. Bizarre, onderkoelde grappen die de hele film kunnen dragen maken plaats voor slapstick en eenmalige lachsalvo’s: George Clooney als ‘romantische echtscheidingsadvocaat’ die een gesprek probeert te voeren terwijl zijn tanden worden gebleekt, een tv-producent met eng staartje en een voorliefde voor Paul Simon (Geoffrey Rush), een kakelende oliemagnaat (Billy Bob Thornton) en een astmatische huurmoordenaar, ze blijven papieren personages in een film die op zijn best een plezierige mainstream productie is over een gewiekste advocaat en een serpent-achtige rijkemannenjager (Catherine Zeta-Jones). Misschien ligt de oorzaak van dat ‘net mis’-gevoel in het feit dat Intolerable cruelty de eerste film is die de gebroeders Coen niet hebben gebaseerd op een eigen idee. Oorspronkelijk zouden ze alleen als scriptdokter optreden en zou Ron Howard of Jonathan Demme de regie voeren. Nu heeft de film wel een paar Coen-ingrediënten maar geen ziel. Die had de film kunnen krijgen door ten minste één scenariovondst beter uit te werken: de zwoele advocaat lijdt aan het is-dit-alles-gevoel en slaat de tennisballen uit de ballenautomaat terug zonder zijn racket te bewegen, fulmineert over de nutteloosheid van zilveren fruitlepels en heeft nachtmerries over het aantal gedeclareerde lunches. Soms zou de film net als hij even uit zijn slof moeten schieten. Want op die momenten verliest de film voor even zijn kwikzilveren gedaante en wordt hij wat weerbarstiger.

Mariska Graveland